ไม่มีการตอบกลับในกระทู้นี้

[Aira]

ชื่อเวทมนตร์ของคุณ : Aira

ออกเสียงว่า : ไอรา



วัน/เดือน/ปีเกิด : 23 มิถุนายน 2006

อายุ : 13 ปี



เพศสภาพ : หญิง

เพศวิถี : หญิง



รูปพรรณสัณฐาน

สีผมตามกำเนิด : สีขาว

สีตาตามกำเนิด : สีฟ้า

ความสูง : 179 ซม.

น้ำหนัก : 62 กก.

สีผิวตามกำเนิด : ผิวขาว

ตำหนิที่เห็นได้ชัดเจน : บาดแผลฟกช้ำและรอยขีดข่วนตามร่างกาย (หากไม่ได้ใส่แจ็คเก็ตคลุมทับไว้)

ลักษณะการแต่งตัว : สวมแจ็คเก็ตแบบมีฮู้ดสีดำคลุมทับชุดเดรสกระโปรงสั้นประมาณเข่าที่สวมไว้ด้านใน โดยไม่ได้รูดซิป ซึ่งชุดเดรสที่สวมใส่นั้น บางครั้งก็เป็นแบบแขนสั้น บางครั้งก็เป็นแบบแขนกุด แต่ในบางครั้งที่สวมใส่เดรสแบบแขนยาว ก็จะไม่ได้สวมแจ็คเก็ตทับไว้ สวมถุงเท้ายาวสีขาว รองเท้าหุ้มส้นสีดำ

อื่นๆ ตามที่ต้องการ : เหตุที่สวมใส่แจ็คเก็ตทับไว้ ก็เพื่อปกปิดบาดแผลตามร่างกาย

สะพายกระเป๋าแบบสะพายข้างสีดำ



อุปนิสัย : ตัวไอราเองนั้นเป็นคนขี้อาย ขี้ขลาด ขี้กลัว ไม่มั่นใจในตัวเอง เลือกที่จะเป็นผู้ตามมากกว่าผู้นำ พูดเสียงเบา มักหลบสายตา หลีกเลี่ยงการเผชิญหน้า พูดไม่ค่อยเก่ง หวาดกลัวการเข้าสังคมและการเข้าหาผู้คน ไม่กล้าแสดงความคิดเห็น เพราะกลัวจะถูกด่าหรือถูกวิจารณ์ แต่กระนั้นก็เป็นคนอ่อนโยน สุภาพ พูดจาไพเราะ ไม่ค่อยโกรธใคร อยากจะเข้าสังคม แต่ก็ไม่กล้า และมักจะยอมแพ้ไปง่าย ๆ มีความต้องการที่จะเป็นคนเข้มแข็งและกล้าหาญ

แต่ในอีกบุคลิกหนึ่ง เธอกลับเป็นคนเย็นชา แข็งกระด้าง ไม่สนใจใคร มองโลกตามความเป็นจริง ยิ้มยาก พูดจาห้วน ๆ ไม่ค่อยเกรงใจใคร จริงจัง ไร้อารมณ์ขัน มักปลีกวิเวกจากผู้คน ชอบอยู่คนเดียวเงียบ ๆ ไม่ชอบยุ่งกับใคร เงียบขรึม พูดตรงเกินไปเป็นบางครั้ง หลีกเลี่ยงการมีปฏิสัมพันธ์กับผู้คน ไม่ชอบให้ใครมาถูกตัว ไม่เชื่อในมิตรภาพ หมกมุ่นอยู่กับการอ่านหนังสือ หรือไม่ก็เขียนอะไรไม่รู้ลงสมุด




ประวัติ : ไอราเป็นเด็กที่เกิดและเติบโตในแหล่งเสื่อมโทรมที่เต็มไปด้วยอาชญากรรมและยาเสพติด พ่อของเธอเป็นใครไม่ทราบแน่ชัด แม่ของเธอเป็นโสเภณีที่ทำงานอยู่ในซ่อง เป็นเหตุให้เธอถูกล้อเลียนอยู่เสมอว่าเป็นลูกโสเภณี หรือไม่ก็ลูกไม่มีพ่อ ด้วยเหตุนี้ แม่ของเธอจึงพยายามเลี้ยงดูเธออย่างดี เอาอกเอาใจเธอทุกอย่าง เพื่อไม่ให้เธอรู้สึกว่าตนเองมีปมด้อย แต่กระนั้นก็ไม่อาจทดแทนปมในจิตใจของเธอได้เลย ทุก ๆ วัน เธอจะคิดอยู่เสมอ ว่าเมื่อไรตนเองจะมีพ่อบ้าง อยากลองสัมผัสความสุขจากการได้อยู่พร้อมหน้า พ่อ แม่ ลูก ดูสักครั้ง แต่วันนั้นก็ไม่เคยมาถึงเลย

ทุก ๆ วัน ไอราไปโรงเรียนด้วยความหวาดกลัว เธอมักจะถูก Bully และล้อเลียนอยู่เสมอ หนำซ้ำยังไม่มีเพื่อนเลยสักคน ทุกคนในโรงเรียนต่างตั้งแง่ มีอคติ และรังเกียจเธอ เป็นเหตุให้เธอกลายเป็นคนไม่กล้าทำอะไร มีเพียงเพื่อนร่วมชั้นคนหนึ่งที่เข้ามาตีสนิทกับเธอ แต่นั่นเป็นการตีสนิทเพื่อหวังผลประโยชน์ และเพื่อให้ตนเองดูดีเท่านั้น

วันหนึ่งเธอไม่รู้ว่าตนเองมีชีวิตอยู่ไปเพื่ออะไร จึงคิดที่จะหยุดชีวิตตนเองไว้ที่ตรงนี้ แต่แล้วความคิดนั้นก็หยุดลง เมื่อได้ยินเสียงด้านมืดในจิตใจของตนเอง

‘เสียงนั้นบอกให้เธอฆ่าทุกคนในโรงเรียน’

ในตอนแรกเธอก็ไม่ได้คิดอะไร เพราะคิดว่าตนเองหูฝาดไป แต่ทว่าเสียงนั้นดังซ้ำไปซ้ำมาเรื่อย ๆ หลาย ๆ วัน จนกระทั่งวันหนึ่ง เธอแอบขโมยปืนของแม่ และแอบพกปืนมาโรงเรียน ก่อนจะใช้ปืนที่แอบพกมากราดยิงทุกคนที่อยู่ในโรงเรียน เป็นเหตุให้มีผู้เสียชีวิตหลายราย แต่นั่นไม่ใช่การกระทำของเธอเอง หากเป็นการกระทำของเธอในอีกบุคลิกหนึ่ง ทุกสิ่งทุกอย่าง ที่เธอทำลงไปภายใต้บุคลิกนั้น เธอทำลงไปโดยไม่รู้ตัว

เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในครั้งนั้น ส่งผลให้ไอราถูกไล่ออกจากโรงเรียน และถูกนำตัวส่งตำรวจ เด็กสาวถูกสอบถามถึงสาเหตุที่ลงมือฆ่า เธอปฏิเสธทุกข้อกล่าวหา บอกว่าตนเองไม่รู้เรื่องอะไรกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ตำรวจไม่เชื่อ เพราะพยานและหลักฐานต่างบ่งชี้ว่าเธอลงมือฆาตกรรมหมู่ ไอราเครียดมาก ไม่รู้ว่าจะทำอย่างไร ในตอนนั้นเธอคิดว่าเป็นความซวยของตนเอง ที่อยู่ดี ๆ ก็ถูกตำรวจจับ หรือไม่ก็ถูกใครบางคนใส่ร้าย แต่แล้วก็นึกขึ้นได้ว่าเคยได้ยินเสียงใครบางคนสั่งให้ไปฆ่าทุกคนที่อยู่ในโรงเรียน

“ส… เสียงค่ะ”

“ฉันได้ยินเสียงใครบางคนสั่งให้ฆ่าทุกคนที่อยู่ในโรงเรียน”

ด้วยเหตุนี้ เธอจึงถูกนำตัวส่งโรงพยาบาลจิตเวช เพื่อตรวจหาว่าเธอมีอาการทางจิตหรือไม่ ผลการตรวจออกมาว่าเธอมีอาการทางจิตชนิดหนึ่ง เป็นเหตุให้เธอต้องพักรักษาตัวที่โรงพยาบาลจิตเวช

ระหว่างที่กำลังรักษาตัวอยู่นั้น เธอได้รับจดหมายฉบับหนึ่ง เนื้อหาในจดหมายกล่าวถึงดินแดนที่เต็มไปด้วยเวทมนตร์และผู้วิเศษ ในตอนนั้นเธอฝันหวานทันทีว่าตนเองกำลังล่องลอยอยู่ในอากาศ แต่แล้วความฝันนั้นก็ดับลงทันที เมื่ออีกบุคลิกหนึ่งเข้ามาแทนที่บุคลิกของเธอ แล้วฉีกจดหมายฉบับนั้นทิ้ง

วันต่อมา ไอราได้รับจดหมายฉบับนั้นอีกครั้ง คราวนี้ไม่เพียงแค่เล่าเกี่ยวกับดินแดนแห่งนั้น แต่ยังบอกว่าจะส่งคนมารับเธอ ในตอนนั้นไอรากลัวมาก คิดว่าพวกโรคจิตส่งจดหมายมาหา จึงคิดว่าจะแจ้งต่อเจ้าหน้าที่โรงพยาบาล แต่เพราะกลัวจะโดนด่าหรือถูกเพิกเฉยจึงไม่พูด

ต่อมาไม่นาน ไอราก็ได้ออกจากโรงพยาบาล เด็กสาวเดินทางไปยังบ้านของตนเอง เพื่อไปหาแม่ แต่เมื่อไปถึงกลับได้พบกับชายคนหนึ่ง เขาบอกว่าแม่ของเธอนั้นเสียชีวิตแล้วจากอุบัติเหตุทางรถยนต์ เขาจะพาเธอไปอยู่ด้วย ครั้นไอราถามว่า จะพาเธอไปอยู่ที่ไหน เขาก็ตอบว่า โลกเวทมนตร์ ตอนนั้นไอรากลัวมาก ไม่รู้ว่าจะทำอย่างไร กลัวว่าจะถูกชายคนนั้นขู่ ทำร้าย หรือไม่ก็ตะคอกใส่ หากพูดออกไปตรง ๆ ว่าไม่เชื่อ แต่เมื่อชายคนนั้นบอกว่า พ่อของเธอก็อยู่ที่นั่น เธอจึงรีบไปจัดเตรียมเสื้อผ้าและข้าวของที่จำเป็นใส่กระเป๋าเดินทางทันที

หลังจากเก็บเสื้อผ้าและข้าวของที่จำเป็นใส่กระเป๋าเดินทางเสร็จ ชายคนนั้นก็พาเธอวาร์ปมาที่โลกเวทมนตร์

“แล้วเจอกันนะ” เขาพูด ก่อนจะวาร์ปไปที่อื่น



คุณเป็นพ่อมดแม่มดสายใด : บางครั้งก็ขาว บางครั้งก็ดำ



สิ่งที่ชอบ : บางครั้งก็ชอบหิมะ , ความเย็น , น้ำแข็ง , ช็อคโกแล็ต และไอศกรีม

บางครั้งก็ชอบอิสระ , เรื่องแนวฆาตกรรม , การได้อยู่คนเดียวเงียบ ๆ และการนอนหลับ

สิ่งที่ไม่ชอบ : บางครั้งก็ไม่ชอบอากาศร้อน , การถูก Bully , การถูกพูดถึงอดีต , การถูกตะคอกใส่ , การถูกใส่ร้าย และการถูกล้อว่าเป็นลูกไม่มีพ่อแม่

บางครั้งก็ไม่ชอบการเหยียด , การสอดรู้สอดเห็น , การดูถูก , การถูกลุกล้ำความเป็นส่วนตัว , การถูกอ่านใจ , การถูกสัมผัส และเผด็จการ



อื่นๆ ที่อยากระบุเพิ่มเติม : บางครั้งก็ได้ยินเสียงพูดของอีกบุคลิกหนึ่งในห้วงความคิดของตนเอง ซึ่งเธอตั้งชื่อให้เสียงและบุคลิกนั้นว่า ‘เอลโก้’

เวลาที่อยู่ในบุคลิกเอลโก้ เธอจะทำอะไรลงไปโดยไม่รู้ตัว

บางครั้งเอลโก้ก็จะบอกหรือไม่ก็สั่งให้เธอทำอะไรบางอย่าง ซึ่งเธอจะยอมทำตามหรือไม่นั้นเป็นอีกเรื่องหนึ่ง

บางครั้งก็คุยกับเสียงในห้วงความคิดของตนเอง แต่เอาเข้าจริง ๆ แล้วก็ไม่ค่อยคุยกันสักเท่าไร

บุคลิกเอลโก้ถือกำเนิดมาจากด้านมืดในส่วนลึกของจิตใจเธอเอง ซึ่งเธอสร้างบุคลิกนี้ขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว

เสียงของเอลโก้คือเสียงด้านมืดในส่วนลึกของจิตใจเธอเอง

ไม่ปรากฏแน่ชัดว่าเธอจะเปลี่ยนบุคลิกตอนไหน และเมื่อไรจะอยู่ในบุคลิกใด

ขณะอยู่ในบุคลิกเอลโก้ เธอไม่รู้เลยว่าเหตุการณ์ ณ ตอนนั้นเกิดอะไรขึ้น ทว่าเอลโก้กลับรู้ว่าตอนที่อยู่ในบุคลิกหลักเกิดอะไรขึ้น