เนื้อหาที่ชื่นชอบสูงสุด

[color=#ff0000;]พิพิธภัณฑ์พิศวง[/color]

*****************************************************************

  ท่ามกลางความวุ่นวายของเมือง ผู้คนมากหน้าหลายตาเดินไปมาบบาทวิธี ปรากฏหญิงสาวผมสีน้ำตาลสาวจรดกลางหลังคนหนึ่ง กำลังยืนมองนาฬิกาของตนเองอยู่ นัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อนกวาดมองโดยรอบราวกับกำลังค้นหาบางสิ่งบางอย่าง หรือ ใครบางคน...

  “อิลลานเนส ฉันมาแล้วๆ รอนานหรือเปล่า” เสียงแหลมสูงตะโกนผ่านผู้คนเรียกชื่อของเธอทำให้ต้องเหลียวมองจนพบกับร่างของหญิงสาวอีกคนที่เป็นเพื่อนที่เธอนัดเอาไว้กำลังวิ่งตรงดิ่งใกล้เข้ามาก่อนหยุดยิ้มให้ อิลลานเนสทำเพียงแค่พยักหน้าตอบรับเล็กน้อย และออกเดินนำไปยังสถานที่ซึ่งเป็นเหตุแห่งการนัดหมายครั้งนี้ “พิพิธภัณฑ์จัดแสดงผลงานศิลปะของฟอล์เรนโซ่”
อาคารสีขาวสะอาดรูปทรงโดมสามหลังเรียงติดกันปรากฏอยู่เบื้อหน้า หญิงสาวสองคนยื่นบัตรผ่านประตูให้เจ้าหน้าที่ทำการตรวจเช็คก่อนจะเข้ามาสัมผัสกับอากาศเย็นช่ำภายใน ซึ่งจัดแสดงทั้งภาพวาดต่างๆ งานปั้น และผลงานอื่นๆของฟอล์เรนโซ่ เดอ เอพิส จิตรกรผู้มีชื่อเสียงคนหนึ่ง

  “เราแยกกันดูดีกว่า” อิลลานเนสบอกกับเพื่อนสาวด้วยใบหน้าเรียบนิ่งเช่นเดียวกับน้ำเสียง ซึ่งเพื่อนๆทุกคนเข้าใจและรู้ถึงนิสัยนี้ของแม่มดสาวผู้นี้ดี ต่อหน้าผู้คนในสังคมมักเกิ้ล เธอมักเย็นชาและทำหน้าไร้อารมณ์แบบนี้เสมอๆ... หลังจากแยกกันแล้ว อิลลานเนสเดินมองผลงานต่างๆมากมายที่แขวนโชว์อยู่ในอาคารชั้นแรกจนเกือบหมด ผู้คนบางตาทำให้ที่นี่เงียบสงบแบบที่เธอชอบ ขาเรียวยาวก้าวขึ้นชั้นสองและดูผลงานไปเรื่อยๆ จนกระทั่งสะดุดตากับภาพเขียนสีน้ำมันบนผ้าใบผืนใหญ่ภาพหนึ่ง ซึ่งไม่มีคนดูมันแม้แต่คนเดียว หญิงสาวพิจารณาภาพอยู่พักใหญ่ มันเป็นภาพที่มองไม่ออกว่าอะไรเป็นอะไร ภายในภาพแลดูบิดเบี้ยวไปหมดจนยากจะเดาความหมายหรืออารมณ์ของมัน “World in mind”คือชื่อของภาพที่เขียนกำกับไว้ ด้วยความชอบศิลปะ ทำให้เธอยืนเพ่งภาพนี้อยู่นาน จนกระทั่ง...

  วูบ...

  พื้นที่โดยรอบตกอยู่ในความมืดมิด แสงจากหลอดไฟดับวูบลงทั้งอาคาร อิลลานเนสกวาดตามองรอบด้านอย่างนึกสงสัย เพียงไม่นานนัก แสงไฟก็กลับสว่างขึ้นอีกครั้ง ทำให้เธอคิดว่านั่นเป็นเพียงแค่ไฟตกธรรมดาๆ และ เธอคิดว่าคงได้เวลากลับไปรวมตัวกับเพื่อนของเธอ... ขาเรียวยาวก้าวเดินอีกรั้ง เสียงรองเท้าบูทส้นสูงกระทบพื้นดังก้องไปทั่วบริเวณ นัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อนมองทั่วบริเวณจึงพบกับจุดที่ผิดสังเกต

...ผู้คนหายไป...

เธอเร่งฝีเท้าขึ้นเรื่อยๆ มายังชั้นหนึ่ง กวาดสายตามองโดยรอบก็ไม่พบใคร แม้แต่คนเดียว เธอให้กำลังใจตนเองว่า เธออาจจะอยู่นานเกินไปจนถึงเวลาปิดทำการ คิดได้ดังนั้นจึงรีบเร่งฝีเท้าไปยังประตูทางออกและพบว่ามันปิดอยู่ เธอยิ้มอย่างดล่งใจปนระอาตนเองก่อนจะเอื้อมมือจับหมายจะเปิดประตูออกไปด้านนอก ทว่า... แกร่กๆ... มันล็อก...

  “ช่วยไม่ได้...”เธอพึมพำกับตนเอง ก่อนจะดึงไม้กายสิทธิ์จากกระเป๋าเสื้อโค้ทด้านใน ชี้ไปที่ลูกบิดประตูและร่ายคาถา “อาโลโฮโมร่า” เธอลองเปิดประตูอีกครั้ง ทว่า...มันยังคงล็อก แม่มดสาวเริ่มลนลานวิ่งไปที่กระจกบานที่ใกล้ที่สุดและมองออกไปด้านนอก แต่ว่าสิ่งที่พบกลับไม่ใช่ถนนและผู้คน หากแต่เป็นเพียงความมืดมิดและหมอกหนาครั้นจะลองเปิดบานกระจกออกก็ทำไม่ได้ และในตอนนั้นเอง....

  ปึง!!!

  เสียงวัตถุหนักๆกระทบกับบานกระจกหน้าต่างที่เธอพยายามเปิดมัน ทำให้อิลลานเนสตกใจแทบจะลงไปทรุดกองกับพื้น และสิ่งที่ทำให้เธอสติกระเจิงได้มากที่สุดคงจะเป็น...

...รอยรูปมือคนมากมายปรากฏที่อีกด้านของกระจก รอยมือที่เปื้อนไปด้วยสีแดงฉานของเลือด...
 

หญิงสาวยันตัวลุกขึ้นและออกวิ่งไปตามที่ต่างๆที่เธอคิดว่าจะสามารถเป็นทางออกได้ แต่ไม่ว่าจะที่ไหนๆ ประตูบานแล้วบานเล่าก็ล็อกเหมือนๆกันหมดแม้จะใช้คาถาเพื่อสะเดาะกุญแจ หรือแม้กระทั้งเพื่อทำลาย รอยเลือดที่ปรากฏบนหน้าต่างยังคงตามหลอกหลอนเธอไปเรื่อยๆ จนกระทั่งเธอวิ่งมาสุดที่ชั้นสอง และหยุดอยู่ตรงหน้าภาพ “World in mind” อิลลานเนสจำใจมองมันอีกครั้ง ซึ่งครั้งนี้ภาพภายในนั้นเปลี่ยนไปแล้ว เป็นภาพเมือง... เมืองที่ให้ความรู้สึกอ้างว้าง ตึกรามบ้านช่อง ทรุดโทรมบางหลังผุพัง ถนนตรงกลางภาพเหมือนจะยาวออกไปไม่มีที่สิ้นสุด... เธอมองมันด้วยความฉงนบนความกลัว และทันใดนั้น ราวกับเกิดลมกรรโชกแรงมาจากในภาพ อิลลานเนสรู้สึกว่าร่างกายราวกับถูกดึงเข้าในหาภาพ และในที่สุดเธอก็ไม่อาจต้านทาน ความรู้สึกหมุนควงภายในช่องท้องทำให้อยากอาเจียน เหมือนกำลังหายตัวเกิดขึ้นเพียงครู่และหยุดไป... นัยน์ตาสีน้ำตาลค่อยๆเปิดมองทัศนียภาพเบื้องหน้า และสิ่งที่เธอพบคือ... พิพิธภัณฑ์ในความมืด พิพิธภัณฑ์ซึ่งแตกต่างจากที่เธอเคยยืนอยู่ ที่ที่เธอยืนอยู่ตอนนี้มีแต่ความมืดและผลงานภาพวาดน่ากลัวๆเรียงรายเต็มฝาพนัง และข้อความเขียนด้วยเลือดบนพื้น...

[color=#ff0000;][font="georgia, serif;"]...Welcome to the World in mind gallery...[/color][/font]

ความพรันพรึงเบื้องหน้าทำให้อิลลานเนสก้าวขาไม่ออก หากแต่ต้องฝืนเดินเพื่อหาทางออกจากสถานที่บ้าๆแห่งนี้ โดยที่รู้สึกเหมือนถูกจับตามองตลอดเวลา เพราะทุกย่างก้าวที่เธอผ่าน จะปรากฏข้อความขึ้นมาตามพื้นหรือผนังเหมือนเป็นการนำทาง บางครั้งก็มีหุ่นขี้ผึ้งหน้าตาประหลาดปนหน้ากลัวที่เปรอะไปด้วยเลือดมาต้อนรับเธอแบบไม่ทันตั้งตัว ภาพวาดที่ยื่นมือออกมาอย่างกะทันหันเพื่อคว้าตัวเธอ งานปั้นรูปปากที่คอยถมน้ำลายใส่ทุกครั้งที่เดินผ่าน ลูกนัยน์ตาสีแดงก่ำที่มองตามเธอไปทุกฝีก้าว และอื่นๆอีก
ด้วยความกลัวอิลลานเนสจึงออกวิ่งสุดผีเท้าไปเรื่อยๆเพื่อค้นหาทางออก จนเหมือนในที่สุดเธอก็พบ... ห้องสีแดงกว้างห้องหนึ่ง ซึ่งภายในนั้นไม่มีอะไรตั้งอยู่เลย แม้แต่บนผนังก็ไม่มีแม้กระทั่งโคมไปประดับ มีเพียงประตูไม้เก่าๆบานหนึ่ง เธอไม่รอช้ารีบสาวเท้าเดินข้ามห้องเพื่อไปที่ประตูบานนั้นเหลือเพียงแค่ไม่ถึงสามเมตรเธอก็จะถึงมัน....

  ครืน....


  พื้นที่เธอก้าวเหยียบไปนั้น สลายลงเบื้องล่างที่มืดมิดราวกับเม็ดทรายตกลงสู่หุบเหวไร้ก้น สองมือไขว่คว้าหาที่จับยึดหากแต่สถานการณ์เช่นนี้สติของเธอมีไม่มากพอที่จะคิดอะไรทั้งสิ้น วินาทีที่เธอกำลังร่วงลงสู่หุบเหวเบื้องล่าง ในหัวสมองมองเห็นความตายอยู่เบื้องหน้า...

...ร่างกายของเธอกลับหยุดค้างกลางอากาศ ข้อมือเหมือนถูกจับยึดด้วยอะไรบางอย่าง...

เธอลืมตาขึ้นมองสิ่งที่ยื้อยุดเธอขึ้นมาจากความตาย... ชายคนหนึ่งกำลังจับข้อมือเธอเอาไว้ เส้นผมหยักศกตัดสั้นสีดำสนิท ดวงตาสีเดียวกับเส้นผมกำลังมองและยิ้มให้เธออย่างอ่อนโยน ที่สำคัญกว่านั้น... เขายืนอยู่กลางอากาศ! ชายหนุ่มดึงตัวเธอขึ้นมาอยู่ในระดับเดียวกับเขา ก่อนจะปล่อยข้อมือเธอ คราแรกอิลลานเนานึกว่าตนเองจะร่วงลงไปในเหวนั้นอีก หากแต่เปล่าเลย... เธอกำลังยืนอยู่กลางอากาศเช่นเดียวกับเขาราวกับว่าที่พื้นนั้นมีกระจกอยู่ ชายหนุ่มปริศนายิ้มให้เธออีกครั้งและส่งการ์ดเล็กๆให้เธอหนึ่งใบก่อนจะผายมือไปยังบานประตู เธอมองเขาอย่างหวาดๆ แต่ก็ยอมรับการ์ดมาเก็บไว้ในกระเป๋าเสื้อโค้ท ก่อนเดินไปที่ประตูบานนั้นและเปิดมันออก ก่อนจะก้าวออกไป เธอได้ยินเสียงทุ้มนุ่มเสียงหนึ่งดังตามหลังเธอมา

  “ขอบคุณที่มาเยี่ยมชมผลงานพิศวงของผม....”




  “อิล.. อิล... ตื่นสิอิล”เรียกหนึ่งเรียกชื่อเธอดังแว่วเข้ามาในโสตประสาท เธอจำได้... นั่นเสียงเพื่อนของเธอ เปลือกตาบางค่อยๆเปิดขึ้นพร้อมความปวดหัวที่แล่นเข้ามาจนต้องยกมือขึ้นกุมขมับไว้
  “ที่นี่... ฉันเป็นอะไรไป” เสียงเบาหวิวหลุดรอดออกจากริมฝีปากที่รู้สึกแห้งผาก เธอมองไปรอบๆ ห้องสีขาวมีม่านกันซึ่งเดาเอาว่าคงเป็นห้องพยาบาลของทางพิพิธภัณฑ์
  “เธอเป็นลมน่ะสิ แล้วนี่ไหวไหม ฉันว่าเรากลับกันดีกว่าเธอจะได้พักผ่อน” เพื่อนของเธอว่างพลางจัดแจงให้เธอลุกขึ้นนั่งและพยุงเดินออกจากห้องพยาบาล อิลลานเนสมองไปรอบตัวพิพิธภัณฑ์ที่ยังคงสภาพเดิม ภาพวาดและผู้คนยังอยู่เหมือนเดิม รวมทั้งภาพ “World in mind”ที่เธอขอให้เพื่อนพาไปดูก็ยังคงบิดเบี้ยว... แล้วสิ่งที่เกิดขึ้นกับเธอเมื่อครู่คืออะไร... ความฝัน... คิดได้ดังนั้นเธอก็โล่งใจ และยินดีที่จะเดินตามเพื่อนออกจากพิพิธภัณฑ์ อากาศด้านนอกค่อนข้างจะเย็นลงแล้วหิมะเริ่มโปรยปรายลงมา เธอแยกกับเพื่อนเพื่อกลับบ้าน เป็นเพราะอากาศเย็นทำให้มือของเธอเริ่มชา เธอจึงซุกมือทั้งสองข้างลงในกระเป๋าเสื้อโค้ท และก็ต้องแปลกใจเมื่อมือข้างหนึ่งสัมผัสกับวัตถุแข็งๆบางๆรูปสี่เหลี่ยม ด้วยความสงสัยจึงหยิบออกมาดู แล้วก็ต้องเบิกตากว้าง เมื่อมันคือ...

...การ์ดสีดำใบหนึ่งเขียนด้วยอักษรสีแดงที่มุมซ้ายมีชื่อของเธออยู่...

[font="georgia;"][color=rgb(255,0,0);]...Member of World in mind Gallery …Welcome Illanness...
...Faulrenso De Aphis...[/color][/font]


[font="georgia;"]-END-[/font]

บทนำ

          เรื่องสั้นเรื่องนี้เป็นเรื่อแนวสยองขวัญ ไม่รู้ว่ามันจะน่ากลัวหรือสยองขวัญอย่างที่พูดไว้หรือเปล่านะครับ มันอาจจะยาวไปนิดแต่ยังถือว่าอยู่ในเกณฑ์เรื่องสั้นอยู่นะครับ ตัวละครในเรื่องเป็นพ่อมดแม่มดนักเวทย์ที่อาศัยอยู่ในหมู่บ้านแห่งหนึ่ง ซึ่งจะไม่เหมือนในภาพยนตร์แฮร์รี่ พอตเตอร์เลย เพราะพวกเขาไม่มีไม้กายสิทธิ์ไว้เพื่อเสกเวทย์ เรียกว่าเวทย์เนื่องจากมันไม่เชิงว่าจะเป็นคาถา เป็นเพียงคำพูดธรรมดาเกี่ยวกับเวทย์ที่จะเสกและการอธิษฐานเพื่อให้เวทย์นั้นเป็นจริง ทุกคนจะใช้เวทย์ที่ไม่เหมือนกัน หรือถ้าเหมือนก็เป็นแค่เพียงส่วนน้อยเท่านั้น ทุกคนมีเวทย์ที่ตนเองถนัดอยู่เฉพาะบุคคล และเวทย์ที่ปรากฏอยู่ในเนื้อเรื่องคือ เวทย์ไฟ เวทย์ผนึก เวทย์ลวงตา เวทย์ป้องกัน เวทย์รักษา และเวทย์เยียวยา
 
           เรื่องราวสยองขวัญเกิดขึ้นในหมู่บ้านแห่งนี้ ซึ่งคนในหมู่บ้านเริ่มตายอย่างปริศนา เพียงแค่ข้ามคืนก็มีมากมายหลายคนที่กลายเป็นศพ โดยไม่รู้สาเหตุที่แท้จริง จนทำเอาชาวบ้านนักเวทย์เหลือเพียงไม่ถึงครึ่งของหมู่บ้าน อะไร ! ที่ฆ่าชีวิตพวกเขา อะไร ! คือสาเหตุที่แท้จริงของเรื่อง ผู้นำหมู่บ้านจะปกป้องชาวบ้านที่เหลืออยู่ได้หรือไม่ อยากรู้ไปอ่านเอาความจริงได้เลย ! !
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 

  

 
            ท้องฟ้าในยามราตรี มีเพียงแสงจันทร์ที่ส่องทอดลงมายังพื้นเพียงน้อยนิด สายลมที่พัดมาอย่างเยือกเย็น ภายใต้ป่าทึบที่ไร้ทางออก ชายร่างสูงคนหนึ่งเดินปนวิ่งมาอย่างกระวนกระวาย ด้านหลังของเขามีเงาขนาดใหญ่ตามมาอย่างไม่ไกลจากเขาเท่าไรนัก เขาได้หยุดแล้วหันหลังกลับไปพร้อมกับยกมือขึ้น สีหน้าของเขาเหมือนครุ่นคิดอะไรสักอย่าง สักพักเมื่อเงามืดนั้นมาใกล้เขา มีแสงสีแดงพุ่งออกจากฝ่ามือของเขา ตรงเข้าใส่เงานั้น แสงได้ทะลุเงาไป เกิดเสียงกรีดร้องที่แสบแก้วหูดังขึ้น ทันทีที่แสงดับวูบลงเสียงนั้นก็หายไปพร้อมกับเงายักษ์ ชายร่างสูงได้มุ่งหน้าเดินต่อไปอย่างรวดเร็วด้านหลังของเขายังมีเงาตามมาอีกแต่ครั้งนี้ไม่ใช่แค่เงาเดียว มีเงามากมายวิ่งตามเขามา  ชายผู้นั้นได้วิ่งมาหยุดอยู่หน้าชายชราผู้หนึ่ง ที่ใส่เสื้อผ้าลุ่มล่ามกับไม้เท้าที่ดูท่าจะพยุงให้เขายืนอยู่ได้ ชายชราผู้นั้นได้ยกไม้เท้าขึ้นเหนือศีรษะ และมีแสงสีขาวสว่างจ้าออกมาจากปลายไม้  แสงนั้นได้แผ่กว้างออกไปทั่วทั้งป่า พร้อมๆกับเสียงกรีดร้องที่ดังจนหูแทบจะระเบิด
 
  ชายคนนั้นได้ลืมตาขึ้นมา ซึ่งได้พบว่าตัวเองนั้นได้นอนอยู่ข้างๆชายชรา
“ท่านเป็นใคร”  ชายร่างสูงถามขึ้นมา
 
  ชายชราเงียบสักพัก พร้อมกับมองหน้าเขาที่กำลังจะลุกขึ้นนั่ง  เขายิ้มอย่างเบิกบานก่อนที่จะพูดขึ้นมาว่า
“ฉันก็เป็นคนที่จะมาฆ่าแกในคืนนี้ไง”  ทันทีที่สิ้นเสียงร่างของชายชราได้ขยายใหญ่ขึ้น มือของเขาได้ขยายออกพร้อมกับเล็บที่ยาวยืดออกมา  ใบหน้าของเขาเริ่มเปลี่ยนแปลงไปเป็นหน้าอันน่าขยะแขยง และเขี้ยวที่ยาวแหลมนั้นด้วย  อสูรกายตัวนั้นได้พุ่งตัวเข้าจับชายร่างสูงไว้ และฉีกกายของเขาออกเป็นเสี่ยงๆขว้างทั้งไป...
 
  ในหมู่บ้านแห่งหนึ่งซึ่งมีต้นไม้และภูเขาล้อมรอบ ชายหนุ่มหน้าตาดีคนหนึ่งได้เดินไปอย่างอารมณ์ดีตามถนนที่สองข้างทางเต็มไปด้วยบ้านเรือน
“ไงเซนโช...” เสียงหญิงสาวดังขึ้นจากด้านหลังทำให้ชายหนุ่มคนนี้ต้องหันไปมองและได้พบเข้ากับหญิงสาวผมทองยาวสวย ผิวสีขาว หน้าตาน่ารัก
“ว่าไงซิลล่า” เซนโชเอ่ยขึ้นทันที
“คือฉันจะไปบ้านลุงโจเซอร์ เมื่อเช้าแม่ฉันบอกว่าลุงแกเสียชีวิตแล้วอ่า” ซิลล่าพูดขึ้น
“อะไรนะลุงโจเซอร์ตายแล้ว เมื่อวานแกยังดีๆอยู่เลยนะ”  เซนโชพูดขึ้นอย่างตกใจ และต่อด้วยประโยคคำถามว่า
“ลุงแกเป็นอะไรตายอ่า”
“ไม่รู้สิเห็นแม่บอกว่า ลุงแกไม่ตื่นน่ะ อริชกับแม่เสียใจมาก” ซิลล่าพูดขึ้น
 
  เซนโชทำสีหน้างุนงง เหมือนกับว่าเขาโดนซิลล่าแกล้งอะไรอย่างนั้น
“งั้นเราไปบ้านลุงแกกันเถอะ”  เซนโชพูดขึ้นอย่างกระวนกระวาย
“อื้อ งั้นก็ไปกันเถอะ”  ซิลล่าตอบ
 
  แล้วทั้งคู่ก็เดินอย่างรวดเร็ว ซึ่งมันราวๆกับการวิ่งด้วยซ้ำ  ทั้งสองไม่ได้พูดอะไรกันสักพักพวกเขาได้มาหยุดอยู่หน้าบ้านหลังหนึ่ง ภายในบ้านมีคนมากมายเต็มไปหมด หญิงสาวคนหนึ่งหน้าตาน่ารักผมสีน้ำตาลได้มองเห็นพวกเขาจากในบ้าน และได้เดินออกมาหา
“เซนโช...ซิลล่า... พวกเธอคงรู้แล้วสินะ”  หไปจัดการกับอสูรร้ายนั้น”  ซิลล่าพูดขึ้น
 
  เซนโชกับอริชหันไปมองหน้าของซิลล่า  และทั้งสามก็นั่นกันอยู่อย่างหน้าเศร้าๆ
 
 
  ฝนที่กำลังตกหนัก ทั้งเสียงฟ้าที่ร้องฟังดูเหมือนปีศาจร้องร้ายอย่างหิวโหย บรรยากาศในปราสาทร้ายแห่งหนึ่งน่ากลัวน่าขนลุก ตามผนังมีหยากไย่เต็มไปหมด
  “ฮึ...ฮึ...ฮึ...ฮึ...ฮา...ฮา...ฮา...”  เสียงหัวเราะดังขึ้นทั้งปราสาท
 
  ชายหนุ่มคนหนึ่งสวมชุดนอนกำลังวิ่งไปตามพื้นที่มีฝุ่นขึ้นเต็มพื้น หน้าตาเขามองดูแล้วคุ้นเคยเป็นอย่างมาก เขาคือเซนโชนั้นเอง เขามีสีหน้าที่หวาดกลัวเป็นอย่างมาก
  “ยังไงก็หนีข้าไม่พ้นหรอกนะ  ฮาๆๆๆๆ....” เสียงที่ฟังดูน่ากลัวราวกับเสียงของปีศาจดังขึ้นมา
 
  เซนโชวิ่งมาตามทางเดินในปราสาทเรื่อยๆ เขาได้หยุดชะงักเมื่อสายตาของเขาได้มองเห็นเงามืด ที่อยู่ตรงมุมของทางเดิน เสียงของฝนตกยิ่งทำให้เขานั้นแทบจะประสาทเสียเต็มที เงามืดนั้นค่อยๆเดินมาเรื่อยๆ และมาหยุดอยู่ตรงหน้าเซนโช ร่างของเงามืดนั้นสูงกว่าเซนโชสักเมตรได้ มันมีกรงเล็บที่แหลมและยาวยืด แสงสว่างจากฟ้าแลบทำให้มองเห็นเขี้ยวที่ยาวและน่ากลัว ใบหน้าของมันดูน่าขยะแขยงอย่างบอกไม่ถูกเมื่อปีศาจนั้นเริ่มเคลื่อนตัวเข้ามาใกล้เซนโชเขาได้ตะโกนออกมาเสียงดังว่า...
  “เวทย์ไฟ....บ่อเพลิงยักษ์....”
 
  ทันทีที่สิ้นเสียงพื้นรอบๆปีศาจค่อยๆแตกออกที่ละนิดละน้อยจนกลายเป็นบ่อขนาดใหญ่ ในบ่อมีเปลวไฟที่รุนแรงมาก ร่างของปีศาจได้ตกลงไปในบ่อและหายวับไปพร้อมกับบ่อนั้น ส่วนทางด้านเซนโชได้นั่งลงกับพื้นและหายใจอย่างหอบๆ  สักพักสิ่งของที่อยู่รอบๆตัวเขาค่อยขยับมารวมตัวกันจนกลายเป็นร่างปีศาจอีกครั้ง ปีศาจนั้นกระโจนเข้าใส่เซนโชที่นั่งอยู่ทันที เพียงเสี้ยว วินาทีที่กรงเล็บของปีศาจจะโดนตัวของเซนโชมีร่างของคนๆหนึ่งยืนอยู่ด้านหน้าของเซนโชและกรงเล็บนั้นได้เสียบจนทะลุร่างของเขา ปีศาจก็หายและกลับกลายเป็นเพียงสิ่งของที่หล่นลงมาใส่เซนโช เมื่อเร่างของคนที่มารับกรงเล็บแทนเซนโชล้มลง เขาก็ได้มองเห็นใบหน้าที่คุ้นเคย
  “ท่านปู่!!!!”  เซนโชอุทานออกมาอย่างตกใจ แล้วพูดต่อว่า
  “ท่านปู่...ไม่เป็นอะไรนะครับ....ท่านปู่.....”
 
            เซนโชค่อยๆประคองร่ายนั้นที่มีเลือดไหลอาบขึ้นมากอดพร้อมกับน้ำตาที่ไหลอาบทั้งสองแก้มนั้น
  “เซนโช.....” เสียงที่แผ่วเบาของโซโซรัสเอ่ยขึ้น
  “เจ้าต้องช่วยคนในหมู่บ้านนะ.....เจ้าต้อง...ต้อ...”  เสียงของเขาเงียบหายไปสักพัก
 
  เซนโชได้แต่ก้มลงมองหน้ากับน้ำตาที่ไหลอาบแก้ม
  “เจ้าต้องช่วยชาวบ้าน....เจ้าต้องไปเผาร่างของสนีสเซอร์...ด้วยเวทย์อัคคีเผาผลาญ...”  เสียงของเขาแผ่วเบาลง
  “เจ้าต้องตั้งมั่น....และแค่เสกมันออกมา...............”  เสียงของโซโซรัส��ิงสาวคนนั้นพูดขึ้นเมื่อเท้าของเธอมาหยุดอยู่ตรงหน้าของเซนโชกับซิลล่า
   “ใช่พวกเรารู้แล้ว  ว่าแต่เธอไม่เป็นอะไรนะอริช” ซิลล่าตอบพร้อมกับประโยคคำถามตามมา
  ส่วนเซนโชไม่ได้พูดอะไรได้แต่ยืนมองหน้าพวกเธอ
“ไม่เป็นอะไรหรอก...พวกเธอเข้าไปข้างในกันไหม?” อริชถามขึ้น
“อื้อ เอาอย่างนั้นก็ได้”  ซิลล่าตอบ
 
  ซิลล่าหันไปมองหน้าเซนโช เซนโชพยักหน้ารับ อริชได้เดินนำหน้าทั้งสองคนไป พวกเขาเข้าไปภายในบ้าน ในนี้มีผู้คนมากมายมากที่รู้ข่าวแล้วพากันมาที่บ้านของอริช  ทั้งสามเดินลัดเลาะมาและมาหยุดอยู่ตรงระเบียงหลังบ้าน
“เล่าให้พวกเราฟังหน่อยสิอริชว่ามันเป็นยังไง” เซนโชพูดขึ้นเมื่อหยุดเดิน
 
  ซิลล่ามองหน้าเซนโชแล้วหยิกเขาแรงๆทีหนึ่ง อริชมองดูทั้งสองที่กำลังจะทะเลาะกัน
“ไม่เป็นไรหรอกฉันจะเล่าให้ฟัง”  อริชพูดขึ้น ซิลล่ากับเซนโชได้หยุดแล้วตั้งใจที่จะฟังอริชพูด
“ฉันก็ยังงงๆอยู่เหมือนกันว่ามันเกิดอะไรขึ้น เมื่อคืนพ่อของฉันก็กินข้าว พวกเราก็คุยกันสนุกสนานดี  คือหมายถึง พ่อ แม่ แล้วก็ฉันน่ะ” อริชพูด พร้อมกับอธิบายให้เซนโชและซิลล่าฟัง
 
  ทั้งสองคนพยักหน้าเหมือนรู้และเข้าใจในสิ่งที่อริชพูด
“หลังจากนั้นก็เข้านอนตามปกติ...พอตื่นเช้ามาแม่บอกให้ฉันไปปลุกพ่อ เพราะปกติพ่อไม่เคยตื่นสาย พอฉันไปปลุก ปลุกยังไงพ่อก็ไม่ตื่นจึงเรียกแม่ไปดูแล้ว.....”  เสียงของอริชลากยาวและหยุดลง สีหน้าของเธอก็ดูเศร้าลงเรื่อยๆ
 
  ซิลล่าสีหน้าเหมือนคิดอะไรออก สักพักอริชก็พูดต่อพร้อมกับน้ำตาที่ไหลอาบทั้งสองแก้มของเธอ
“แล้วก็รู้ว่าพ่อฉันตาย....ฮื่อๆๆๆ...ซิลล่า....” อริชร้องไห้ออกมาพร้อมกับโน้มตัวเข้าไปกอดซิลล่า
 
  ซิลล่าใช้มือของเธอลูบหลังของอริชเบาๆ พลางพูดไปพร้อมๆกันว่า
“ไม่เป็นไรนะ...ถือว่าท่านไปดีแล้วกัน...เธอยังมีแม่และพวกเราอยู่นะ”
 
  ส่วนเซนโชไม่ได้พูดอะไรขึ้นมา ได้แต่ยืนมองทั้งสองคน
 
  เวลาผ่านไปไม่นานชาวบ้านทุกคนพากันมารวมตัวที่สุสาน ซึ่งโลงศพของโจเซอร์พ่อของอริชถูกวางไว้ตรงหน้าของพวกเขา ทุกคนใส่ชุดสีดำและยืนกันอย่างเป็นระเบียบ  ไม่นานนักพวกเขาก็ได้ทำพิธีเสร็จสิ้นลง ชาวบ้านทุกคนได้พากันแยกย้ายกลับบ้านของตนเอง  อริชได้เดินไปกับหญิงวัยกลางคนคนหนึ่ง รูปร่างค่อนข้างอ้วน ซึ่งนี่คือแม่ของอริช ทั้งสองเดินเคียงข้างกันไปด้วยสีหน้าเศร้าๆ  ส่วนทางเซนโชกับซิลล่าพวกเขาก็ได้เดินทางกับบ้านของตนเองเช่นกัน
 
  ท้องฟ้ายามราตรีอันเงียบสงบมีเพียงสายลมที่พัดมาอย่างแผ่วเบาทำให้รู้สึกผ่อนคลาย
 “นี่พวกนาย !” ชายร่างใหญ่ผิวคล้ำ ร้องเรียกผู้ชายสองคนที่ยืนอยู่ริมทาง
 
  ซึ่งคนที่ยืนอยู่นั้นคือเซนโชกับเด็กผู้ชายอีกคนหนึ่ง หน้าตาหล่อเหลาไม่แพ้เซนโชเลย แต่เขาดูท่าว่าจะเตี้ยกว่าเซนโชนิดหน่อย
  “ว่าไงฟาริส...นายมาทำอะไรที่นี่”  เซนโชเอ่ยถามขึ้น
  “ก็มีอะไรดีๆมาอวดแกกับเดฟไง”  ชายร่างใหญ่ที่ชื่อว่าฟาริสตอบ
  “อะไรๆ...มันเจ๋งขนาดนั้นเลยหรอฟาริส แกถึงได้วิ่งแจ้นมาอวดเราดึกๆแบบนี้” เด็กหนุ่มยื่นอยู่ข้างๆเซนโชถามขึ้น พร้อมกับยิ้มให้ฟาริสอย่างเป็นมิตร
  “มันแน่อยู่แล้วเดฟ...พวกนายดูนี่”  ฟาริสยิ้มและยกมือทั้งสองข้างของเขาขึ้นเหนือหัวและพูดว่า
  “เห็นแล้วพวกแกต้องอึ้ง”  เสียงของเขาเงียบไปสักพัก เหมือนกับตั้งสมาธิที่จะทำอะไรสักอย่าง และตะโกนออกมาว่า
  “เวทย์ลวงตา...เมืองแห่งฝันร้าย!!!”
 
  เมื่อสิ้นเสียงของฟาริส มีแสงสีม่วงขนาดใหญ่ล้อมรอบทั้งสามคนไว้ และแพร่กระจายไปทั่วหมู่บ้าน แล้วค่อยๆจางหายไป บรรยากาศรอบๆก็เริ่มเปลี่ยนแปลงไปทั้ง พื้นดิน ท้องฟ้า ต้นไม้ บ้านเรือน ผู้คน ทุกสิ่งทุกอย่างค่อยๆเปลี่ยนแปลงไป  ไม่นานนักทั้งสามคนก็ได้ยืนอยู่บนยอดเขาสูงด้านซ้ายเป็นป่าไม้สีประหลาดๆหนาทึบ ส่วนด้านขวามือเป็นเหวลึกกว่า 10,000 ฟุต ใต้เหวนั้นมีน้ำสีแดงเดือดปุดๆ ไอน้ำที่ร้อนจัดลอยขึ้นมาซึ่งรับรู้ถึงความร้อนได้
 “ว้าว....นายทำได้ไง”
  “นายทำได้ตั้งแต่เมื่อไหร่...” เซนโชและเดฟพูดขึ้นมาติดๆกัน
  “ก็เพิ่งจะทำได้วันนี้แหละ....ไงเจ๋งไหม”  ฟาริสพูดพร้อมๆกับเอามือที่ยกอยู่ลงมา
 
  แล้วทุกสิ่งทุกอย่างก็เริ่มแปรสภาพกลับคืนเป็นปกติ
  “เป็นเวทย์ลวงตาที่เจ๋งที่สุดเท่าที่ฉันเคยเห็นมาเลย”  เดฟพูดขึ้นด้วยความชื่นชม  ส่วนเซนโชพยักหน้าตอบรับคำพูดของเดฟ  ฟาริสยิ้มอย่างเขินอาย
  “แล้วพวกนายล่ะ พลังเวทย์พัฒนาไปถึงไหนแล้ว”  ฟาริสเป็นฝ่ายถามขึ้น
  “ฉันก็ยังไม่ไปถึงไหนหรอก...ยังใช้เวทย์อัคคีเผาผลาญยังไม่ได้เลย”  เซนโช ตอบด้วยสีหน้าเศร้าๆ
  “ฉันก็เหมือนกัน เวทย์กระแสน้ำเยียวยาฉันยังทำไม่ได้เลย”  เดฟพูดขึ้น สีหน้าของเขาไม่ต่างไปจากเซนโชเท่าไรนัก
  “ไม่เป็นไรหรอกน่า พวกนายก็พยายามเข้ามันต้องทำได้สักวันแหละ” ฟาริสพูดปลอบใจทั้งสองคนพร้อมกับตบหลังเดฟทีหนึ่ง
 
  เดฟกับเซนโชทั้งสองพยักหน้าพร้อมกัน แล้วฟาริสก็ได้พูดต่อว่า
 “นี่มันก็ดึกมากแล้วฉันไปนอนก่อนนะ เจอกันพรุ่งนี้....บาย”
 
            เงียบลงร่างของเขาดูแข็งทื่อ และแตกสลายไป
 
  ส่วนเซนโชได้สะดุ้งตื่นขึ้นมาและพบว่าตัวเองฝันไป  เขาดูเหนื่อยหอบเล็กน้อย  เขารีบวิ่งออกจากห้องของตนเองออกไป  ในบ้านของเขาสว่างจากแสงไฟที่เปิดอยู่ นี่มันก็ใกล้เช้าแล้วแม่ของเขาคงตื่นมาทำงานบ้าน  เซนโชได้วิ่งเข้าไปในห้องของปู่ เขาได้เห็นปู่ของเขาที่หลับอยู่จึงได้ไปปลุกและเขาก็ได้รู้ว่าปู่ของเขาตายไปแล้ว  เซนโชร้องไห้ พ่อแม่ของเขาได้วิ่งเข้ามาในห้องและตะลึงกับภาพที่เห็น
 
  ในหมู่บ้านได้จัดงานศพอีกครั้งแต่ในครั้งนี้มีแค่ศพเดียวคือศพของโซโซรัสเพียงคนเดียว คงเป็นเพราะว่าโซโซรัสได้เข้าไปช่วยทุกคนในหมู่บ้านไว้จากอสูรร้ายในความฝัน จนทำให้เขาต้องตาย
  “เราต้องไปจัดการกับอสูรร้ายนั้น!!!”  เซนโชพูดขึ้นอย่างหนักแน่น
  “เราจะทำยังไง ในหมู่บ้านไม่มีใครใช้เวทย์ผนึกอสูรที่ท่านโซโซรัสบอกไว้เป็นเลยนะ”  ชาวบ้านคนหนึ่งเอ่ยถามขึ้น
  “จริงด้วย..เซนโช”  ซิลล่าพูดเสริม
  “ปู่ได้บอกวิธีจัดการกับมันให้ฉันรู้แล้วล่ะไม่ต้องห่วง”  เซนโชพูดขึ้นอย่างมั่นใจ และพูดขึ้นต่อว่า
  “ตามที่ปู่บอกไว้ คนที่จะเดินทางไปมีคนที่ใช้เวทย์ผนึก ลวงตา ป้องกัน และรักษาได้เป็นอย่างดีเท่านั้น”  น้ำเสียงของเซนโชฟังดูหนักแน่นและน่าเชื่อถือมาก
  “คนที่ใช้เวทย์พวกนี้ได้ให้เตรียมตัว เราจะเดินทางไปวันนี้และเดี๋ยวนี้ด้วย ถ้าพร้อมแล้วให้ไปรวมตัวกันที่หน้าหมู่บ้านนะ!!” เซนโชพูดขึ้น
 
 
  ไม่นานคนที่จะเดินทางก็ได้มารวมตัวกันที่หน้าหมู่บ้านและพวกเขาได้เดินทางไป  ในกลุ่มคนที่ร่วมเดินทางมีทั้งหมด 11 คน มีผู้ชาย 6 คน คือ เซนโช(เวทย์ไฟ) พ่อของเซนโช(เวทย์ผนึก) พ่อของเดฟ(เวทย์ผนึก) พ่อของฟาริส(เวทย์ลวงตา) และคนในชาวบ้านที่ใช้เวทย์ป้องกันอีก 2 คน  และผู้หญิง 5 คน คือ ซิลล่าและอริช(เวทย์รักษา) และชาวบ้านที่ใช้เวทย์ลวงตาอีก 3 คน ทุกคนเดินทางมาไกลกันพอสมควร ซึ่งมีการจัดเดินทางดังนี้ คือ เวทย์ผนึกกับเวทย์ป้องกันนำหน้า ตามด้วย เวทย์ลวงตา เวทย์รักษา และปิดท้ายด้วยเวทย์ผนึกกับเวทย์ป้องกันอีกที ส่วนเซนโชที่ใช้เวทย์ไฟนั้นได้อยู่ตรงกลางกับพวกซิลล่าเพื่อที่จะคอยปกป้องพวกเธอและคนที่ใช้เวทย์ลวงตา
  “นายจะทำยังไง...วิธีที่จะจัดการกับอสูรร้าย...”  ซิลล่ากระซิบข้างหูของเซนโชขณะที่พวกเขากำลังเดิน
 
  เซนโชท่าทางสะดุ้งเล็กน้อยก่อนที่จะตอบเธอว่า..
  “อ่อ...คือตอนที่ปู่ไปช่วยฉันไว้ในความฝัน....”
  “ท่านโซโซรัสช่วยนายไว้ในความฝัน”  ซิลล่าพูดแทรกเซนโชขึ้นมาอย่างตกใจ
 
  เซนโชมองดูซิลล่า พร้อมกับพยักหน้าให้เธอ ก่อนที่จะพูดต่อว่า..
  “เมื่อคืนฉันฝันเห็นอสูรอ่า  ปู่เลยมาช่วยฉันไว้  ปู่เข้ามารับกรงเล็บมันแทนฉัน”  เซนโชเงียบไปสักพัก
  “แล้วปู่ก็บอกให้ฉันใช้เวทย์ไฟ อัคคีเผาผลาญ  เผาร่างของอสูรสนีสเซอร์” เซนโชพูดต่อ
  “แต่นายยังใช้เวทย์นั้นไม่ได้เลยนะ....”  ซิลล่าพูดขึ้น
  “นั้นแหละที่ฉันกำลังกังวลอยู่ตอนนี้”  เซนโชพูดเหมือนกับขาดความมั่นใจอย่างมาก
 
  พอจบเสียงของเซนโชซิลล่าไม่ได้พูดอะไรต่อเพราะเธอคิดว่าปล่อยให้เซนโชอยู่เงียบๆจะดีกว่า เผื่อว่าเขาคิดวิธีที่จะเสกเวทย์นั้นได้
 
  ทางด้านเซนโชได้แต่นึกถึงความฝันที่โซโซรัสบอกวับเขาว่า ‘เจ้าต้องตั้งมั่น....และแค่เสกมันออกมา...’ ไปตลอดทางที่พวกเขาเดินไป สักพักพ่อของเซนโชที่เดินนำหน้าไปก็ได้พูดขึ้นมาว่า
  “นั่นไง....อยู่นั่น....อยู่หลังต้นไม้นั่น....หลุมศพของอสูรร้าย”  พ่อของเซนโชพูดพร้อมกับชี้ไปที่ต้นไม้ใหญ่ที่ห่างออกไปจากที่พวกเขายืนอยู่ประมาณ 300 เมตร
 
  เซนโช อริช ซิลล่า และทุกๆที่มาด้วยรีบวิ่งเข้าไปดูอย่างรวดเร็ว
  “ในที่สุดเราก็มาถึงจนได้นะเอมมัส....แกนำทางได้ดีมากเลย”  พ่อของเดฟพูดขึ้นมาจากด้านหลัง
  “แน่นอนโนเคอร์ ไม่ว่ามันจะนานมาแล้วแต่ฉันยังจำได้ดี..”  พ่อของเซนโชพูดขึ้นพร้อมกับรอยยิ้ม ก่อนที่จะพูดต่อไปว่า
  “เราจะเข้าไปแบบนี้ไม่ได้...มันอาจจะมีปีศาจร้ายคอยเฝ้าหลุมศพอยู่ก็เป็นได้” เสียงของเขาเงียบไป เขากวาดสายตาไปมองหน้าทุกคนที่ยืนอยู่และพูดขึ้นว่า
  “คนที่ใช้เวทย์ลวงตาต้องปกปิดพวกเราจากพวกมัน ทั้งการมองเห็นและเสียง คนที่ใช้เวทย์ป้องกันให้คอยป้องกันคนที่กำลังใช้เวทย์ลวงตา ส่วนคนที่เหลือจากนี้ให้เดินไปเฉยๆฉันจะนำทางเอง”
 
  พอเสียงของพ่อเซนโชพูดจบทุกคนก็ทำตามที่เขาสั่งโดยพ่อของฟาริสกับชาวบ้านผู้หญิงอีก 3 คนได้ใช้เวทย์โดยแบ่งเป็นพลางตัว (ให้ศัตรูมองไม่เห็น) 2 คน และ ปกปิดเสียง (ทำให้ศัตรูไม่ได้ยินเสียงพวกเขาขณะเดินไป) 2 คน และชาวบ้านผู้ชายที่ใช้เวทย์ป้องกัน คอยป้องกันพวกเขาขณะใช้เวทย์  (ขณะใช้เวทย์นั้นผู้ใช้จะต้องมีสมาธิกับเวทย์นั้นๆหากสมาธิไปสนใจอย่างอื่น เวทย์นั้นจะคลายทันที)
 
  บรรยากาศในตอนนี้น่ากลัวและรับรู้ได้ถึงเวทย์ที่ชั่วร้ายมาก พ่อของเซนโชเดินนำหน้ามาเรื่อยๆ จนไม่นานพวกเขาก็ได้เดินมาถึงที่หลุมศพ ทันที่ที่มาถึงผู้หญิงที่ใช้เวทย์ลวงตาคนหนึ่งเกิดเป็นลมล้มลง ทำให้เกิดช่องโหว่ในการลวงตาขึ้น ทุกคนต่างหันหน้าไปมองที่เธอคนนั้นทันที พ่อของเซนโชวิ่งไปประคองเธอขึ้นมาและตะโกนออกมาว่า...
  “ใช้เวทย์ต่อไป....อย่าหยุดเด็ดขาด....”
 
  ทันทีที่เสียงของเขาสิ้นสุดลงมีควันสีดำลอยเข้ามาหาพวกเขาอย่างรวดเร็ว
  “เวทย์ป้องกัน....แก้วล้อมแปดทิศ !” ผู้ใช้เวทย์ป้องกันคนหนึ่งร้องดังลั่น
 
  ทันใดนั้นแก้วปรากฏขึ้นล้อมรอบตัวของพวกเขาไว้ ควันนั้นได้ชนเข้ากับแก้วและสลายไป ส่วนทางด้านซิลล่าและอริชได้เข้าไปดูและช่วยเหลือหญิงชาวบ้านที่สลบอยู่
  “เวทย์รักษา...สายลมคืนชีพ”  ซิลล่าพูดขึ้น
 
  เสียงของซิลล่าเงียบไปสักพัก มีลมพัดมาเบาๆลมนั้นพัดผ่านร่างของหญิงผู้นั้นไป ไม่นานเธอก็ลืมตาขึ้นมาและลุกขึ้นนั่ง
  “ขอบใจเธอมากนะ”  เธอพูดพลางยิ้มให้กับซิลล่า
 
  ซิลล่ายิ้มตอบ ส่วนด้านนอกกำแพงแก้วมีเงาควันขนาดใหญ่พุ่งลงมาใส่พวกเขาทำให้กำแพงแก้วนั้นแตกทันทีเศษแก้วมากมายตกลงมาใส่ทุกคนที่อยู่ใต้มัน ทำให้พวกเขาโดนแก้วนั้นบาดเอา เกิดบาดแผลขึ้นกับพวกเขา ซิลล่ากับอริชได้ช่วยกันรักษาแผลให้ทุกคนคนแทบจะหายดี
  “รีบใช้เวทย์ลวงตาเร็ว...”  เสียงพ่อของเดฟตะโกนขึ้นมาด้วยความกระวนกระวาย
 
  พ่อของฟาริสกับผู้หญิงที่ใช้เวทย์ลวงตาไปใช้มันอีกครั้งทำให้ศัตรูหาที่ที่พวกเขาอยู่ไม่เจอ แต่พวกเขามองเห็นมัน พวกมันมีจำนวนมากขึ้นและลอยกันอยู่เต็มท้องฟ้า
  “เซนโชลูกจะทำยังไง ปู่บอกให้ลูกทำยังไงหรอ...” พ่อของเซนโชเอ่ยถ่ามขึ้น
  “ปู่บอกให้ผมใช้เวทย์ไฟ อัคคีเผาผลาญครับ...แต่ผมเสกยังไม่ได้เลย” เซนโชพูดขึ้นอย่างหมดหวัง
  “งั้นพ่อกับโนเคอร์จะจัดการเอง  โนเคอร์!!!!!”  พ่อของเซนโชพูดขึ้นพร้อมกับหันหน้าไปเรียกพ่อของเดฟ
 
           พ่อของเดฟเดินปนวิ่งมาหาพ่อของเซนโชทันที และพูดขึ้นว่า
  “มีอะไร!! เอมมัส”  โนเคอร์พูดขึ้น
  “มันถึงตาของเราแล้วโนเคอร์....ที่จะจัดการกับอสูรร้าย”  เอมมัสพูด
 
  ทันทีที่เขาพูดจบทุกๆคนก็มายืนล้อมรอบหลุมศพไว้โดยยังมีการป้องกันด้วยเวทย์ลวงตาอยู่ ทุกๆคนมองหน้าเซนโช เซนโชได้พยักหน้าตอบ ทุกๆคนเริ่มค่อยๆถอยห่างออกจากหลุมศพไป
  “เวทย์ไฟ...ลูกระเบิด....” เซนโชพูดขึ้นพลางชี้นิ้วไปที่หลุมศพ
 
  เสียงสีแดงค่อยๆ ออกจากปลายนิ้วของเซนโชและรวมตัวกันเป็นก้อนกลมๆ แล้วพุ่งเข้าใส่ฝาโลง
  “บรึ้ม!!!!”
 
  เสียงระเบิดดังขึ้นทำให้ฝาโลงที่ทำจากปูนแตกกระจายออกจากกัน  เมื่อฝาโลงเปิดออกทุกคนก็ค่อยๆเดินเข้ามาส่องที่หลุมศพ มีบางสิ่งบางอย่างลุกขึ้นมาจากหลุมศพร่างนั้นเหมือนกับที่เซนโชเห็นในความฝันทุกประการ ทุกๆคนรีบถอยกับไปรวมกลุ่มกันทันที
  “ขอบคุณที่มาปล่อยฉัน”  ร่างอสูรนั้นพูดขึ้น
 
เอมมัสกับโนเคอร์ทั้งสองยืนอยู่หน้าสุด พวกเขายกมือขึ้นสองข้างแล้วตะโกนออกมาพร้อมกันว่า
  “เวทย์ผนึก....กล่องแก้วขังมาร....”
 
  เมื่อเสียงจบลงมีกล่องแก้วปรากฏขึ้นมาล้อมรอบตัวอสูรไว้และหนาเพิ่มเป็น 2 ชั้นเพราะใช้เวทย์พร้อมกัน 2 คน  ทุกคนยืนมองกล่องนั้นสักพัก ไม่มีปฏิกิริยาใดๆตอบโต้ออกมา
  “อสูรร้าย....ฮึ..ฮึ...มีพลังแค่นี้หรอวะ”  โนเคอร์พูดขึ้น
 
  ทุกคนเดินมามองดูกล่องนั้นใกล้ๆ
  “เฟี๊ยง!!!!”
 
  มีเสียงดังขึ้นกล่องแก้มนั้น แตกออกเป็นเสี่ยงๆ ร่างอสูรลอยพุ่งออกมาตรงมาทางโนเคอร์ เขาหลบลงจนร่างนั้นพุ่งใส่เซนโชแทน เซนโชกระเด็นไปชนกับต้นไม้
  “เซนโช!!!!”  เสียงของอริชร้องขึ้นดังลั้น
 
  เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทำให้ผู้ที่ใช้เวทย์ลวงตาขาดสมาธิ เวทย์ที่เขาควบคุมอยู่นั้นจึงคลายปีศาจที่อยู่รอบๆไปพุ่งเข้ามาทำร้ายพวกเขา  ทางด้างเซนโชนั้นได้มองมองดูและเขาก็สลบไป...
 
  “แกกับเพื่อนๆของแกต้องตายกันหมด....”  เสียงพูดขึ้นดังก้องทั่วทั้งป่าใหญ่
 
  เซนโชมีสติเขาลืมตาขึ้นก็ได้พบว่าตัวเองนั้นอยู่ในป่าใหญ่ มีร่างของอสูรสนีสเซอร์ยืนอยู่ตรงหน้าเขาเซนโชลุกขึ้นและพูดขึ้นว่า
 “ลูกระเบิด!!”
 
  ลูกระเบิดได้พุ่งเข้าใส่อสูรนั้นแต่มันหลบได้  เซนโชได้วิ่งหนีไป
  “เซนโช....เซนโช....เซนโช....” เสียงของซิลล่าดังขึ้นก้องป่านั้น
 
  เมื่อเซนโชได้ยินเสียงนั้นเขาก็ได้มองหาและตะโกนออกมาว่า
  “ซิลล่า....เธออยู่ไหน...”
 
  อสูรตัวนั้นได้ลอยมาหยุดอยู่ตรงหน้าของเซนโชและยกมือขึ้น ทำท่าที่จะใช้กรงเล็บของมันแทงเซนโช กรงเล็บนั้นใกล้เข้ามาเรื่อยๆ
  “เฟี๊ยะ!!!” เสียงอะไรบางอย่างดังขึ้น
  “โอ๊ย!!!” เสียงของเซนโชร้องดังลั้น พร้อมกับเอามือลูบที่ใบหน้าของเขาเอง
  “นายฟื้นแล้ว...ฉันเห็นนายสลบไป...ฉันกลัวว่าอสูรจะเข้าครอบงำความฝันนาย....ฉันก็เลย....”  ซิลล่าพูด
 
  เซนโชมองหน้าซิลล่าพลางยิ้มให้และลุกขึ้นยืน เขาพ่อของเขา พ่อของเดฟ และชาวบ้านผู้ชายอีกสองคนกำลังต่อสู้อยู่กับควันสีดำ อริชที่กำลังช่วยฟื้นฟูร่างกายให้กับผู้หญิงที่มาด้วยคนหนึ่งโดยมีพ่อของฟาริสคอยคุ้มกันให้ ซิลล่าพยุงตัวเซนโชขณะที่เขาจะลุกขึ้นยืน
  “หยุดได้แล้ว สหายของข้า...” เสียงดังก้องขึ้น
 
  เมื่อเสียงนั้นหยุดลงควันก็หายวับไป ปรากฏกายเป็นร่างของสูรสนีสเซอร์แทน
  “พวกนี้มันต้องฉันจัดการเอง”  เสียงดังขึ้นและเงียบไป
  “ตายซะเถอะ......” เสียงสิ้นสุดลง
 
  มีแสงสีเทาพุ่งมาจากร่างของสนีสเซอร์ตรงใส่ร่างของอริช พ่อของฟาริส และชาวบ้านหญิง ทำให้ทั้งสามตายในทันที
  “อริช!!!!!!!!!!!”  ซิลล่ากับเซนโชร้องออกมาพร้อมๆกัน
 
  เซนโชกับซิลล่าวิ่งไปหาอริชที่นอนอยู่ทันที น้ำตาไหลลงอาบทั้งลองแก้มของเขา ‘เจ้าต้องตั้งมั่น......และแค่เสกมันออกมา’ คำพูดของโซโซรัสได้แวบเข้ามาในหัวเซนโช ทุกคนยังเสียใจและร้องไห้กับเรื่องที่เกิดขึ้นอยู่นั้น เซนโชได้ลุกขึ้นยืนพร้อมๆกับเช็ดน้ำตาที่ไหลลงมาเปื้อนบนใบหน้าของเขา  เขายกมือข้างหนึ่งไปทางร่างของอสูรที่กำลังหัวเราะอยู่อย่างเมามัน และตะโกนออกมาว่า
  “เวทย์ไฟ อัคคีเผาผลาญ..............................”
 
  ทันทีที่เขาพูดจบไม่มีสิ่งใดเกิดขึ้นแม้แต่น้อยนิด อสูรร้ายหัวเราะเขาเมื่อเห็นว่าเซนโชทำอะไรมันไม่ได้
 
  สักพักร่างของอสูรร้ายได้ขยายใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ และระเบิดออกมารัศมีของระเบิดนั้นได้แผ่กว้างออกไปทั่วทั้งป่า ไฟได้ไหม้ป่าไปในเวลาหนึ่ง ชาวบ้านที่อยู่หมู่บ้านรับรู้ได้ถึงแรงระเบิดที่เกิดขึ้น ทุกๆคนได้แต่ยืนมองเปลวไฟนั้นอย่างวิตกกังวล
 
  ภายในป่าที่ถูกไฟไหม้ท่วมทั้งป่า มีกองดินขนาดใหญ่กองอยู่ใต้กองดินมีแก้วที่หนาประมาณ 15 เซนติเมตร อยู่อีกชั้น ภายในนั้นคือพวกเซนโชที่กำลังทำท่ายกมือขึ้นบังหน้าของตนเองไว้
  “ยังไม่ตาย !!!”  เซนโชพูดขึ้นแล้วก็สลบไป
  “พวกเราต้องกลับไปที่หมู่บ้านเดี๋ยวนี้”  พ่อของเดฟพูดขึ้น
  “แต่พวกเราเดินทางกันตอนนี้ไม้ได้หรอกนะ ทั้งไฟที่ไหม้อยู่นั้น ทั้งคนที่บาดเจ็บ และทั้ง....”  เสียงของพ่อเซนโชพูดขึ้นและเงียบลงไปสีหน้าของเขาดูแย่มาก
 “ได้ค่ะ...ฉันสามารถนำทุกคนกับไปที่หมู่บ้านและรวดเร็วด้วย” เสียงของซิลล่าพูดขึ้นพลางเช็ดน้ำตาไปด้วย
 
  ทุกคนที่ยังมีสติหันหน้าไปมองที่ซิลล่าทันที ทางด้านซิลล่าลุกขึ้นยืนเธอหลับตาลงเหมือนกับตั้งสติจะทำอะไรบางอย่าง และลืมตาขึ้นพ้อมกับพูดว่า...
 “เวทย์รักษา.....ย้ายคนป่วยข้ามมิติ !”
 
  เมื่อเสียงของซิลล่าเงียบลง ก็มีแสงสีขาวจ้าครอบคลุมทุกคนไปและค่อยๆหายไป แต่ไม่มีอะไรเกิดขึ้น ทุกคนกวาดสายตามองไปรอบๆและได้พบว่าตัวเองยังยืนอยู่ที่แห่งเดิม
  “ไม่เห็นมีอะไรเกิดขึ้นเลย....” พ่อของเดฟพูดขึ้น
 
  ซิลล่าหน้าเสียเมื่อเขารู้สึกว่าเวทย์ของตัวเองใช้ไม่ได้ผล
  “งั้นเราต้องเดินกลับกันแล้วล่ะ” พ่อของเดฟพูดขึ้นอย่างหงุดหงิด
 
            ทุกคนไม่ได้พูดอะไรเพียงแต่พากันเงียบไปอย่างทำอะไรไม่ถูก
  “คลายแนวป้องกันนี้ซะ!!” พ่อของเดฟสั่ง
  “คลาย!!”  เสียงของชายคนที่ดูคล้ายกับนั่งสมาธิอยู่พูดขึ้น
 
  แล้วแนวป้องกันก็ค่อยๆจางหายไป แล้วทุกคนก็ได้อึ้งกับสิ่งที่ตนเองเห็น พวกเขาทุกคนได้อยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ที่ดูคุ้นเคย รอบๆเป็นบ้านที่ดูแล้วทำให้พวกเขายิ้มออกมาได้  เมื่อคนในหมู่บ้านรู้เรื่องก็ได้พากันมาดูและพาคนเจ็บไปรักษา และคนที่เสียชีวิตไปทำพิธีกรรมต่อไป
 
พวกเขาได้มารู้ความจริงในภายหลังว่าเวทย์อัคคีเผาผลาญไม่ได้เกิดเพลิงไฟที่ด้านนอก แต่จะเกิดขึ้นข้างในตัวของศัตรูและระเบิดออกมาไหม้ทุกสิ่งทุกอย่างที่ในระยะรัศมีจนไม่เหลือชิ้นดี  หลังจากนั้นชาวบ้านก็ได้ยกย่องและชื่นชมเซนโชเป็นอย่างมาก พ่อของเซนโชได้ถูกแต่งตั้งให้เป็นหัวหน้าหมู่บ้านและทุกคนก็อยู่กันอย่างสงบตั้งแต่นั้นมา...............

• Sinocentia •

#ฟิคอ้อนตีน #เรท15+คำหยาบประปราย

"ผมบอกคุณแล้วไงว่ามันเปิดไม่ออก"

"ขั้นหนึ่งอย่างคุณคงยังท่องคาถากากๆ แบบนี้ไม่คล่องสินะ ?"

"งั้นเชิญแสดงเลยครับขั้นสี่"

...Sinocentia...

เงียบ...

นิ่ง... สนิท...

แม่งเอ้ย แล้วทำไมต้องมาติดอยู่กับไอ้เวรนี่ด้วยวะ!

คำนำมีอยู่ว่า

ก็ด้วยความเป็นศาสตราจารย์ พูดอะไรแล้วก็ต้องทำตัวให้เป็นตัวอย่างอันดีแก่นักเรียนผู้น่ารัก ดังนั้นจึงเกิดเป็นฟิคสนองความต้องการของตัวเองขึ้นมาดังที่ผู้อ่านกำลังเปิดอยู่ในขณะนี้
 
ต้องบอกว่าเป็นฟิคที่เกิดขึ้นโดยใช้เซ็ตติ้งต่างๆ ในโลกเวทมนตร์และสถาบันเวทมนตร์เอลฟ์ประจำบ้าน โดยมีการหยิบเอาสมาชิกบ้านใกล้เรือนเคียงกับตัวเอกทั้งสองตัวมาร่วมฉากอยู่ประปราย หวังว่าจะไม่ถือสาหาความกัน 555 นอกจากนี้ฟิคเรื่องนี้ยังเกิดขึ้นเพื่อสนองความต้องการอย่างแท้จริงจึงอาจไม่ได้อิงเค้าความจริงอะไรเล้ยยยย
 
จริงๆ ค่อนข้างรู้สึกผิดต่อพี่โจ้เล็กน้อยกับการนำเอาผลงานอะไรแบบนี้มาลง แต่ก็ แต่ก็ แต่ก็ แต่ก็ แหะๆ 555 เอาไว้ล้างบาปด้วยการลงงานเขียนดีๆ ที่ตั้งใจทำกว่านี้ทดแทนกันไปเน่ออออ
 
ยังไงก็ตามขอฝากการเขียนฟิควายเรื่องแรกในชีวิตด้วยนะก๊ะ
ถ้ารุ่งอาจจะมุ่งสายนี้
 

"Someday you will be old enough to love each other"

O'Monique (โอ' โมนีค) ผู้เขียน

แด่

ความไม่ชัดเจน

สารบัญ

00

Prologue

01

This is our war

02

Midnight Fight

03

'Tis Sundown (1)

04

'Tis Sundown (2)

05

The Dungeon Six

06

Until Dawn

07

Lost

* ~ The Smile In the Snowstrom ~*

[color=#800000;]คฤหาสน์สีเลือด[/color]

----------------------------

            วันนี้อากาศค่อนข้างหนาวเหน็บ ฤดูหนาวปีนี้มีหิมะตกมากผิดปกติ ต้นไม้ หลังคาบ้าน ป้าย และทางเดินถูกปกคลุมไปด้วยหิมะสีขาวโพลน ฉันกำแฟ้มในมือแน่น กระชับเสื้อคลุมสีแดงเลือดหมูที่ดูเข้าชุดกันดีกับหมวกบนศีรษะ พ่นลมออกเฮือกใหญ่แล้วก้าวขายาวๆ เร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้น เดินผ่านร้านรวงที่ดูเงียบเหงาและพ่อมดพเนจรท่าทางสกปรกที่ดูเหมือนกำลังพยายามเขียนอะไรสักอย่างลงบนลังกระดาษ ตรงเข้าไปยังร้านกาแฟที่มีป้ายเก่าคร่ำครึแขวนเอียงกะเท่เร่เขียนไว้ว่า ‘ร้านกาแฟของป้าอิดิออต’  

          ฉันก้าวเข้ามาภายในร้านที่ดูไม่แตกต่างอะไรจากป้ายแนะนำตัว ทุกอย่างดูเก่าซอมซ่อและทึบ มีคนนั่งอยู่ไม่กี่คน แต่ละคนดูไม่น่าเสวนาด้วยสักเท่าไหร่ เก้าอี้และโต๊ะบางตัวดูไม่แข็งแรงพอจะนั่งได้ กลิ่นเหม็นอับๆ ของกากกาแฟที่ดูว่าจะถูกเก็บไว้นานลอยฟุ้งมากกว่ากลิ่นหอมของกาแฟที่ปกติร้านกาแฟทั่วไปควรจะมี ฉันย่นจมูกเล็กน้อยก่อนจะหันซ้ายหันขวาเพื่อมองหาคนคนหนึ่ง

          “ทางนี้เลย” ฉันหันและเดินไปตามเสียงเรียก ชายวัยกลางคนหน้าตาดูกร้านโลกมองฉันด้วยสายตาเรียบเฉย

          “สวัสดีค่ะ ดิฉันแอนเดรีย แอชฟอร์ด ขอบคุณมากที่คุณติดต่อกลับมา” ฉันยิ้มพร้อมยื่นแฟ้มลงบนโต๊ะ ชายตรงหน้าตวัดสายตามองมันเพียงชั่วครู่ก่อนจะจ้องหน้าฉัน

          “คุณแอชฟอร์ด คุณพร้อมเริ่มงานเมื่อไหร่”

          “อะ...เอ่อ... วันนี้ค่ะ วันนี้เลย ฉันพร้อมเริ่มงานวันนี้” ฉันละล่ำละลักตอบ จากที่เคยฟังมาการสัมภาษณ์งาน ส่วนมากผู้จ้างงานจะซักถามนู่นนี่จนกินเวลาเป็นวัน ไม่คิดว่ามันจะง่ายดายขนาดนี้ ฉันจึงเก็บอารมณ์ดีใจไว้แทบไม่อยู่

          ชายที่ดูเหมือนจะเป็นคนกลางในการจ้างงานยื่นกระดาษแผ่นเล็กๆ  ให้ เขาลุกขึ้นวางเหรียญค่าเครื่องดื่มบนโต๊ะและเดินออกไป ฉันมองสิ่งที่อยู่ในมือ กระดาษวาดแผนที่ไว้ง่ายๆ เขียนบรรยายด้วยลายมือวิจิตรบรรจง ในนั้นเขียนหมายเหตุตัวเล็กๆ ไว้ว่า สามารถใช้ผงฟลูเพื่อเดินทางมาก็ได้ แต่ฉันคิดว่านั่นคงเสียมารยาทถ้าหากไม่เข้าทางประตูในการพบกันครั้งแรก  ฉันจึงหยิบแฟ้มแล้วลุกเดินเพื่อไปเก็บของแล้วตรงไปตามแผนที่นั้น

          ฉันเป็นเด็กกำพร้าที่เติบโตมาในสถานรับเลี้ยงในชนบท ด้วยรูปร่างที่เล็กกว่าเด็กรุ่นเดียวกัน ทำให้ฉันมักจะถูกแกล้งด้วยการซ่อนของใช้ส่วนตัว หรือการเอาเนยมาทาบนเตียงนอน ฉันอดทน ไม่ตอบโต้พวกเขาและพยายามหลีกหนีจากเด็กเกเรพวกนั้นโดยการไปขลุกอยู่กับชั้นหนังสือของซิสเตอร์นอร่าเพื่ออ่านตำราต่างๆ ตำราที่ฉันสนใจเป็นพิเศษคือตำราปรุงยา ฉันฝันไว้ว่าจะเป็นนักปรุงยาที่มีชิ่อเสียง ซิสเตอร์นอร่าใจดีกับฉันเสมอ เธอให้กำลังใจฉัน และฉันเองก็มักจะทำงานหนักกว่าเด็กคนอื่นเป็นเท่าตัว อย่างการทำความสะอาดหรือช่วยดูแลเด็กอ่อนเพื่อเป็นการตอบแทนเธอ เมื่อฉันโตพอที่จะออกจากที่นั่นได้ ฉันแจ้งความประสงค์กับซิสเตอร์ว่าฉันจะอยู่ช่วยเธอดูแลเด็กๆต่ออีกสองปีก่อนจะออกเดินทางไปในเมืองเพื่อทำตามฝัน เธอเองสนับสนุนและอวยพรพร้อมมอบเงินเกลเลียนติดตัวให้ฉันเดินทางไปใช้ชีวิตในเมืองอย่างที่ฉันฝันและพร่ำบอกกับเธอไว้

          ฉันเริ่มชีวิตในฝันด้วยการเช่าห้องพักชั่วคราวราคาถูกแถวชานเมืองด้วยเงินที่ซิสเตอร์ให้ ของที่ฉันนำติดตัวมามีไม่มากแค่เสื้อผ้าไม่กี่ชุด แฟ้มแนะนำตัวจากสถานรับเลี้ยง และอุปกรณ์ปรุงยานิดหน่อยพร้อมตำราเล่มโปรดที่มีสูตรยาชนิดหนึ่งที่ฉันสัญญากับตัวเองว่าจะต้องทำมันให้สำเร็จ ฉันมองหางานที่พอจะทำได้ในหนังสือพิมพ์ที่ซื้อมาระหว่างเดินทาง งานส่วนมากมักจะถูกพิจารณาจากวุฒิการศึกษาที่จบมา ซึ่งฉันไม่มี สายตาฉันกวาดหางานพอที่ฉันจะทำได้ การจะปรุงยาจำเป็นต้องใช้เงินซื้อวัตถุดิบซึ่งบางอย่างหายากและราคาแพง ซึ่งมันจำเป็นต้องได้ตรงตามสูตรเพื่อผลลัพธ์ที่น่าพอใจ และโชคก็เข้าข้างเมื่อฉันเห็นงานงานหนึ่งที่ถูกเขียนไว้ในกรอบสี่เหลี่ยมเล็กๆ ถ้าหากไม่สังเกตคุณจะไม่มีทางเห็นมันแน่นอน ... งานฝึกปรุงยาพร้อมดูแลคนชรา ให้เงินตอบแทนพอสมควร ที่พักฟรีและต้องทำความสะอาด ทำงานบ้านได้... ฉันย่นหน้า อาจจะเป็นเพราะต้องดูแลคนชราและทำความสะอาดด้วยคงทำให้ไม่มีใครสนใจงานนี้ แต่นี่แหละ งานที่ฉันกำลังต้องการ !

          ฉันเดินมาถึงหน้าคฤหาสน์ขนาดกลางสร้างในสไตล์ยุโรปโบราณ ซึ่งอาจจะเคยเป็นของขุนนางชั้นกลางในสมัยก่อน  กลางสวนหย่อมเล็กๆ มีรูปปั้นเทพียืนอยู่บนโขดหินที่มีมือมากมายพยายามจะไขว่คว้าอะไรบางอย่าง มันน่าจะสวยงามและไม่ดูน่าขนลุกขนาดนี้ถ้าหากไม่ถูกปกคลุมด้วยหิมะ ฉันหันมาสนใจคฤหาสน์ที่ต้องเข้ามาทำงาน นี่มันค่อนข้างใหญ่โตสำหรับฉันเลยทีเดียว ฉันขยับเสื้อผ้าและหมวกให้เข้าที่ก่อนจะเอื้อมมือไปเพื่อเคาะประตูไม้สลักแต่มันกลับถูกเปิดออกเสียก่อน

          เอี๊ยดดด...

          ฉันยืนอยู่เพื่อรอผู้ที่อยู่หลังประตูออกมาต้อนรับ แต่เมื่อผ่านไปสักครู่ก็ไม่มีใครเปิดออกมา ฉันจึงตัดสินใจผลักเข้าไป มันส่งเสียงเอี๊ยดอ๊าด ตรงหน้ามีบันไดทอดยาวขึ้นสู่ชั้นบน ของใช้ถูกจัดไว้ในที่ของมันอย่างเป็นระเบียบ ทุกชิ้นถูกขัดจนขึ้นเงาช่างดูสะอาดเรียบร้อยเหลือเกิน

          “สวัสดีค่ะ ดิฉันแอนเดรีย แอชฟอร์ด ผู้ดูแลคนใหม่ค่ะ !”  ฉันพูดขึ้นเพื่อให้ไม่เป็นการเสียมารยาท อาจจะมีใครซักคนอยู่แถวนี้คอยมองฉันอยู่ก็ได้

          “กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด ด !!!!”  เสียงดังมาจากด้านบน ฉันก้าวตรงไปที่บันไดด้วยความสงสัย อาจมีใครต้องการความช่วยเหลือ

          “สวัสดีคุณแอชฟอร์ด” ฉันตกใจหันขวับไป หญิงชราท่าทางกระฉับกระเฉง เจ้าระเบียบ เธอสวมชุดกระโปรงดูสะอาดสะอ้านมวยผมสีเทาตึงเปรี๊ยะ ยืนมองฉันด้วยสายตาว่างเปล่า

          “อ๊ะ...เอ่อ คือ เมื่อกี้ฉัน....”

          “คงเป็นหลานสาวห่างๆ ของคุณผู้หญิงน่ะ เธอชอบที่จะไม่ให้บ้านนี้เงียบสงบอย่างที่ควรจะเป็น.... ข้าวของคุณมีแค่นั้นรึ? ตามฉันมาทางนี้สิ แล้วจำเอาไว้ว่าชั้นสองคุณไม่มีสิทธิ์ขึ้นไปจนกว่าจะได้รับอนุญาต อ้อ.. ฉันเป็นแม่บ้านของที่นี่ เรียกฉันว่าทีน่า” เธอพูดอย่างรวดเร็ว ฉันหิ้วกระเป๋าเดินตามเธอไป คฤหาสน์นี้ให้ความรู้สึกที่แปลกประหลาดหรืออาจจะเป็นเพราะฉันคิดมากไป ความจริงแล้วฉันอยากจะถามเธอมากมายแต่ดูท่าแล้ว ฉันน่าจะรอให้เธอเป็นคนพูดเองดีกว่า

          ทีน่าพาฉันมาที่ห้องห้องหนึ่ง ขนาดมันกว้างกว่าห้องเช่าที่ฉันเช่าก่อนหน้านี้และทุกอย่างดูดี ฉันปฏิเสธตัวเองไม่ได้ว่าถูกใจที่นี่ มันรู้สึกยอดเยี่ยมมากเมื่อมานั่งคิดว่าฉันมีห้อง ! ห้องที่เป็นของฉัน เป็นห้องที่ไม่มีใครมายุ่มย่าม เตียงนอนกว้างขวางและแสนสะดวกสบาย

          คฤหาสน์หลังนี้มีผู้อยู่อาศัยเพียงไม่กี่คนทั้งที่ห้องหับมากมายและพื้นที่กว้างขวาง มีนายจ้างฉันคุณนายโอลิเวียเธอแก่ชราและดูเหมือนเธอจะป่วยเป็นโรคอะไรสักอย่างซึ่งทำให้เธอผอมแห้งและเดินไม่ได้ มีหลานสาวห่างๆ อายุน้อยกว่าฉันสี่ปีที่เพิ่งมาอาศัยก่อนหน้าฉันไม่กี่วันถ้าจำไม่ผิดเธอน่าจะชื่อโซเฟีย มีลูกชายของคุณนายที่นานๆ จะกลับมาทีคุณดีแลน ชายกลางคนผู้ที่รับฉันเข้าทำงาน และแม่บ้านทีน่า เธอเล่าให้ฉันฟังว่าเมื่อก่อนคุณนายก็จ้างคนไว้มากมายแต่เธอสามารถทำงานพวกนี้ได้ดีกว่าพวกเขาทั้งหมด คุณนายจึงไล่คนอื่นออกไป ซึ่งถ้านับรวมฉันด้วยที่นี่มีคนอยู่แค่ห้าคนเท่านั้น

          ฉันได้รับคำสั่งอย่างเคร่งครัดไม่ให้ขึ้นไปบนชั้นสองจากทางบันได ต้องขึ้นด้วยลิฟต์ชักรอกที่เชื่อมโดยตรงระหว่างห้องคุณนายกับห้องเตรียมอาหารเท่านั้น ฉันเองก็ได้แต่เก็บความสงสัยไว้ในใจ ในเมื่อการเดินขึ้นบันไดน่าจะง่ายกว่าการชักรอกขึ้นๆ ลงๆ แต่ฉันก็ไม่ได้ฝ่าฝืนข้อห้ามเนื่องจากมันไม่ใช่ธุระกงการอะไรของฉันอยู่แล้ว

--------------------------------------------------------

            กรี๊ดดดดดดดดดด ด ด !!!!!!

          ฉันสะดุ้งตื่นขึ้นกลางดึกเสียงกรีดร้องดังมาจากชั้นบน ฉันฉวยไม้กายสิทธิ์เสกคาถาส่องสว่างแล้วรีบวิ่งตรงไปยังบันไดเพื่อขึ้นไปบนชั้นสองของคฤหาสน์ เมื่อเท้ามาหยุดอยู่ชั้นบนฉันก็รู้สึกว่าตัวเองทำผิดมหันต์ ฉันกำลังฝ่าฝืนคำสั่งที่ทีน่าย้ำนักย้ำหนา ฉันเริ่มตระหนักว่าฉันอาจจะสูญเสียงาน ฉันจึงหันหลังเพื่อจะกลับลงไปข้างล่าง

          ฝึ่บ !

          เงาดำประหลาดพรวดพราดตรงเข้าไปในห้องห้องหนึ่งที่อยู่เกือบสุดทางเดินอย่างรวดเร็ว ฉันหันมองด้วยความสงสัยฉันจึงเดินตามไปดู ‘ฉันแค่ตรวจความเรียบร้อยเพื่อให้แน่ใจว่าทุกคนในบ้านปลอดภัย’ ฉันคิดเข้าข้างตัวเอง ...ประตูถูกปิดอยู่ ฉันขมวดคิ้วแล้วเมื่อกี้มันเงาอะไร ไวกว่าความคิดมือฉันเอื้อมไปบิดลูกบิด ทันทีที่ประตูถูกเปิดออกกลิ่นเหม็นเน่าสะอิดสะเอียนอย่างรุนแรงก็ทะลักออกมา ฉันเอามือขึ้นมาปิดจมูกตามสัญชาตญาณ ฉันควรจะเดินกลับไปหรือลองเข้าไปดูซักหน่อยดีนะแล้วความคิดหลังก็ชนะ ฉันตัดสินใจยื่นไม้กายสิทธิ์ไปข้างหน้าเพื่อใช้มันส่องดู ลมพัดมาวูบนึงนั่นทำให้กลิ่นแรงขึ้นเรื่อยๆ

          ปัง !!

          ประตูงับปิดอย่างแรงฉันตกใจจนปล่อยไม้กายสิทธิ์หลุดมือ ฉันค่อยๆ ก้าวเข้าไปอย่างช้าๆ เพื่อจะเก็บมันขึ้นมา มือฉันเอื้อมจะคว้า ...แต่ไม้นั่นกลับกลิ้งหลุนๆ ห่างออกไป แสงสว่างจากคาถาที่ฉันร่ายไว้เผยให้เห็นสิ่งที่อยู่ตรงหน้ามันทำให้ฉันตกใจเข่าทรุดลงนั่งกองกับพื้นแทบสิ้นสติ !

ซากศพกองพะเนินระเกะระกะทั่วห้อง ศพที่ฉันเห็นถนัดที่สุดสวมชุดคล้ายกับทีน่า คอเธอหันมาอย่างผิดรูปหน้าตาเน่าเฟะลูกตาทะลักออกจากเบ้า น้ำเหลืองไหลเยิ้มออกมาจากทุกส่วน หนอนตัวเล็กๆ เริ่มชอนไช กลิ่นเหม็นทวีคูณเมื่อฉันได้เห็นต้นเหตุของกลิ่น ฉันเอามืออุดปากเพื่อกันไม่ให้ตัวเองอาเจียน มากไปกว่านั้นเมื่อฉันเลื่อนสายตาไปด้านข้าง มีร่างๆ นึงตะคุ่มๆ ฉันเบิกตากว้างเพื่อปรับโฟกัสสายตา พระเจ้า ! นั่นมันคุณนายโอลิเวีย !! เธอหันมาแล้วยิ้มแสยะในมือมีซากเครื่องในหนึ่งในศพที่ถูกกองไว้ ปากเปรอะเปื้อนไปด้วยเลือดและเศษเนื้อที่เปื่อยยุ่ย ฉันอ้าปากค้างก่อนจะบังคับให้ตัวเองลุกแล้วพุ่งตรงไปที่ประตู

          ครึ่กๆ ๆๆๆ ๆ ๆ

          ลูกบิดบิดไม่ออก !! เสียงแหบแห้งของคุณนายแค่นหัวเราะอย่างน่าขนลุก ฉันเริ่มควบคุมสติตัวเองไม่อยู่และเริ่มหายใจไม่ออก ความกดดันเพื่อจะหนีเอาชีวิตรอดถาโถมเข้ามา ฉันหันไปมองคุณนายโอลิเวีย เธอค่อยๆ คลานตรงมาที่ฉันด้วยแขนที่ผอมแห้ง ฉันเขย่าลูกบิดเหมือนคนบ้า เธอคลานเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ มือผอมๆ ที่เปียกชุ่มไปด้วยเลือดและเศษเนื้อเอื้อมจะจับขาฉัน ฉันกรีดร้องอย่างคนเสียสติ ก่อนที่ประตูจะดีดผึงออก ฉันวิ่งออกมาด้วยแรงทั้งหมดที่มีแต่ก็ต้องหยุดชะงักแสงไฟจากคบไฟเล็กๆ แสดงให้เห็นว่าทางเดินก่อนหน้านี้เปลี่ยนไป กลายเป็นทางเดินชั้นใต้ดิน... ฉันหันกลับไปมอง ปรากฏเงาดำทะมึนร่างใหญ่กำลังลากขาเอื่อยๆ แล้วพยายามเอื้อมมือตรงมาที่ฉัน มันส่งเสียงครางอืออา ฉันหวีดร้องแล้วตั้งหน้าตั้งตาวิ่งไปข้างหน้าไม่เหลียวหันกลับไปมองอีก

          “ฉันเตือนคุณแล้วนะคุณแอชฟอร์ด ว่าอย่าขึ้นไปบนชั้นสอง แล้วฉันก็คิดว่าคุณน่าจะทำได้” เสียงเรียบๆ ดังขึ้น ทีน่า !! เธอยืนห่างจากฉันไปไม่กี่ก้าว สายตาเธอว่างเปล่าเหมือนตอนที่พบกันครั้งแรก

          “พระเจ้าช่วย !!” ฉันร้องไห้โผเข้าไปกอดเธอพร้อมพูดไม่เป็นภาษาพยายามเล่าเรื่องที่ฉันพบเจอให้เธอฟัง แต่เธอกลับยืนนิ่ง...

          “ฉันเตือนคุณแล้วนะคุณแอชฟอร์ด ฉันชอบคุณมากนะ แต่ขอโทษ ฉันจำเป็นต้องทำมัน” กว่าฉันจะทันรู้ตัววัตถุแข็งๆ ก็ฟาดเข้าที่หน้าฉันอย่างจังและทุกอย่างก็ดับวูบไป....

--------------------------------------------------------

          ฉันค่อยๆ ลืมตาขึ้นพร้อมกับอาการเจ็บปวดที่ใบหน้าและศีรษะอย่างรุนแรงจนต้องร้องครางออกมา ของเหลวอุ่นๆ ไหลผ่านหน้า ร่างของฉันติดอยู่กับแผ่นไม้รูปทรงตัว X ที่คอ แขน ลำตัวและขาถูกตรึงด้วยอะไรบางอย่างจนฉันไม่สามารถขยับได้ ฉันกระพริบตาถี่ๆ เพื่อไล่เหงื่อที่ผุดออกมาและปรับสายตาให้มองได้ชัดขึ้น ภาพตรงหน้าคือทีน่ากำลังขยุกขยิกยุ่งอยุ่กับหม้อปรุงยาขนาดใหญ่ ฉันพยายามมองสิ่งที่อยู่ในหม้อว่ามันคืออะไร และนั่นทำให้ฉันกรีดร้องขึ้นมาอย่างสุดเสียง !

            ศีรษะผู้หญิงที่ลืมตาเบิกโพลงลอยอยู่ในนั้น ถึงฉันจะพบเธอแค่เพียงครั้งเดียวตั้งแต่เข้ามาที่นี่ ฉันก็จำผมสีน้ำตาลมะฮอกกานีสลวยนั่นได้เป็นอย่างดี โซเฟีย !!!

            “จุ๊ๆๆๆ ๆ ไม่เอาน่า อย่าส่งเสียงไปเลยที่รัก ฉันแค่ปรุงยาเท่านั้นเอง เธอเองก็เคยบอกไม่ใช่รึ? ว่าเธอน่ะชอบปรุงยามากและฝันจะเป็นนักปรุงยาน่ะ ฮ่าๆๆๆ ๆ” ทีน่าหันมาพูดแล้วหัวเราะลั่น ฉันเสียวสันหลังวาบความตระหนกตกใจแปรเปลี่ยนเป็นความกลัวสุดขั้ว ผมมวยที่เคยรวบตึงอยู่ตลอดเวลาหลุดลุ่ยออกมาไม่เป็นทรง ชุดที่เคยสะอาดสะอ้านเปรอะเปื้อนไปด้วยเลือด เธอค่อยๆ คนอย่างเบามือราวกับกลัวส่วนผสมจะเปื่อยเร็วเกินไป

          “แก... แกจะทำอะไรฉัน !” ฉันตะโกนออกไป ทีน่าหันขวับมาเธอคว้ามีดกิโยตินคมกริบบนโต๊ะเดินตรงมาที่ฉัน

            “ฉันบอกแล้วไง ว่าแค่จะปรุงยา... แต่แกมันดันสะเออะไม่ฟังคำเตือนฉัน ! นังโง่ !! ฉันอุตส่าห์จะให้แกมาเป็นผู้ช่วยฉัน เฮอะ ! ทั้งที่แกจะผ่านการทดสอบในการเชื่อฟังคำสั่งฉันอยู่แล้ว แต่แกก็ทำมันพัง !!! แกคิดใช่มั้ยว่ายายแก่โสโครกกินศพนั่นเป็นเจ้าของบ้านนี้ ก็เพราะแกมันโง่ไง ฉันต่างหากล่ะ ฉันกับสามีสุดที่รักของฉันต่างหากที่เป็นเจ้าของที่นี่ !!! ”  ทีน่าตะโกนด้วยใบหน้าเหยเก

          “ปล่อยฉันไปเถอะ ฉันขอโทษฉันจะเชื่อฟังคุณทุกอย่าง ได้โปรด” ฉันสะอึกสะอื้นอ้อนวอนจนฟังไม่ได้ศัพท์ซึ่งดูเหมือนทีน่าจะไม่ได้สนใจคำอ้อนวอนฉันเลยสักนิด ด้านซ้ายฉันมีกรงประหลาดตั้งอยู่ ...เงาดำทะมึนที่ฉันพบที่ทางเดินครางอืออา มันกุมหน้าเหมือนร่ำไห้อยู่ในนั้น มันค่อยๆ ปรากฏชัดเป็นชายร่างใหญ่เลือดท่วมตัวขาถูกตรึงด้วยตรวนคล้ายนักโทษ ปากถูกเย็บติดกันและไม่มีหนังตา ! ฉันแทบช็อกเมื่อได้เห็นวิญญาณที่ผู้คนเคยร่ำลืออย่างชัดเจนขนาดนี้

          “แกเงียบไปเลย เมื่อกี้แกเกือบจะช่วยมัน ! มันเกือบจะหนีไปได้ !! แกจะต้องโดนขังไปอีกนาน ไอ้โง่ ! ฮ่าๆๆๆๆๆๆ” โอ ดวงวิญญาณนั้นพยายามจะช่วยฉัน แต่ฉันไม่รู้

          ทีน่าหันมาแล้วเดินมาใกล้ฉัน เธอจับเท้าของฉันให้อยู่นิ่งกับพื้น ฉันพยายามดิ้นทุรนทุรายแต่นั่นก็ไม่เป็นผลเพราะถูกตรึงไว้อย่างแน่นหนา มีดกิโยตินคมกริบถูกสับลงมากระแทกพื้นดังกึ้ง ! นิ้วเท้าทั้งห้าพร้อมใจกันกระเด็นออกไปคนละทิศละทางเลือดมากมายไหลกระฉูดออกมา

          “อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ก !!!” ฉันกรีดร้องสุดเสียงด้วยความเจ็บปวดและหวาดกลัวสุดชีวิต ทีน่าหัวเราะอย่างชอบใจก่อนจะโกยนิ้วทั้งห้าโยนลงในหม้อ ความเจ็บปวดรวดร้าวแผ่ซ่านไปทั่วร่าง ฉันได้แต่ภาวนาให้มันจบลงซักที ฉันกรีดร้องอย่างสิ้นหวังเมื่อการตัดสยองขวัญดำเนินต่อ ทีน่าหั่นร่างฉันเหมือนเนื้อบนเขียง เธอค่อยๆ ไล่สับตั้งแต่นิ้วเท้า ขา นิ้วมือ มือ แขน เนื้อชิ้นใหญ่ๆของฉัน ถูกโยนไปตรงมุมห้องซึ่งคุณนายโอลิเวียรอคว้ามันมาแทะอย่างสยดสยอง เสียงร้องฉันลดน้อยลงไปตามอวัยวะที่ถูกตัดออกไป ....สติฉันเริ่มพร่าเลือนเนื่องจากเสียเลือดมาก ทีน่าตบหน้าฉันอย่างแรง

          “แกจะยังตายไม่ได้ วัตถุดิบที่สดใหม่ มันจะให้ผลได้ดีกว่าเสมอ ฮี่ๆๆๆ แล้วไม่ต้องห่วงว่าแกจะตายหนีฉันไปได้ แกจะต้องอยู่เป็นดวงวิญญาณรับใช้ฉัน... ตลอดไป” ทีน่ากรีดและแหวกท้องฉัน ค่อยๆ ลากเครื่องในออกมา ทุกอย่างเต้นตุบตับแต่แผ่วลงทุกที กลิ่นคาวเลือดฟุ้งตลบอบอวล ภาพสุดท้ายที่ฉันเห็นคือดวงวิญญาณมากมายมองฉันด้วยใบหน้าเศร้าสร้อย...

--------------------------------------------------------

          “คุณมิลเลอร์ คุณพร้อมเริ่มงานเมื่อไหร่”

          “อ่ะ...ฮะ ว่าอะไรนะคะ... อ้อ วันนี้ค่ะ ฉันพร้อมเริ่มงานเลย” หญิงสาวผมสีดำขลับตอบด้วยความดีใจ ชายวัยกลางคนยื่นแผนที่ให้ก่อนจะวางเหรียญค่าเครื่องดื่มเอาไว้ ลุกเดินออกไปแล้วไม่หันกลับมามอง...

0 0
Prologue

เสียงพื้นรองเท้าหนังอย่างดีดังกระทบพื้นหินเป็นจังหวะสม่ำเสมอพอจะทำให้รู้ว่าเจ้าของรองเท้าทั้งสองคนกำลังรีบมากเพียงใด รองเท้าคู่หนึ่งขัดเงาเนี้ยบกริบอย่างที่คนเจ้าระเบียบพอใจ ส่วนอีกคู่เปรอะดินและมีเศษหญ้าติดอยู่บ้างแต่ก็ไม่ได้สกปรกเสียทีเดียวด้วยเจ้าของไม่ได้สนใจสิ่งรองรับเท้าของเขาถึงขนาดนั้น ชายผ้าคลุมสีประจำบ้านพลิ้วตามแรงเดินพอจะประกาศได้ว่าทั้งคู่มาจากต่างบ้านกัน คนหนึ่งจากยูล ส่วนอีกคนเป็นคนอารมณ์ดีจากออสทารา
 

แต่ทว่า ณ เวลานี้ดูเหมือนเขาจะไม่ได้อารมณ์ดีอย่างที่เคยเสียแล้ว
 

“รีบเดินหน่อยได้มั้ย เราไม่ได้มีเวลาทั้งวัน” เสียงของ ‘มาร์ติน ฮันเตอร์’ เจือความหงุดหงิดอยู่อย่างเห็นได้ชัด ขณะที่เหลือบมองชายหนุ่มอีกคนที่กำลังลดความเร็วในการเดินลง
 

คนถูกเหวี่ยงปรายตามองก่อนจะถอนหายใจและชะลอฝีเท้าลงอีก
 

“จะช้าจะเร็วมันก็ถึงเหมือนกันนั่นแหละครับ อีกอย่างหากศาสตราจารย์อยากลงโทษเราจริงก็คงไม่หนีไปไหนจนกว่าจะได้ออกคำสั่ง คุณน่าจะทราบดี” เสียงเรียบเย็นค่อยๆ เรียงร้อยคำพูดออกมาด้วยความไม่รู้สึกร้อนรนเลยสักนิด มากไปกว่านั้นคนพูดยังรู้สึกขบขันเสียอีกที่นักเรียนใหม่ออสทารากำลังมองหน้าเขาเหมือนอยากจะเข้ามาบีบคอเสียให้ได้
 

‘เซบาสเตียน ไพรซ์’ แค่นเสียงหัวเราะในลำคอเมื่อเห็นว่าไม่มีข้อโต้แย้งใดจากรุ่นน้อง แล้วจึงก้าวเดินต่อไปในโถงทางเดินใต้ดินที่มืดสลัวและค่อนข้างชื้นเมื่อเทียบกับโถงด้านบน คบไฟรายทางวูบไหวตามแรงเดินของคนทั้งคู่ ยิ่งเดินลึกเข้าไปเท่าไหร่เสียงฝีเท้าก็ยิ่งก้องกังวานมากเท่านั้น มือเรียวราวกับหญิงสาวยกขึ้นขยับเนคไทสีฟ้าให้หลวมลงสักนิดเมื่อรู้สึกว่าชั้นใต้ดินนี้กำลังกดดันเขาด้วยอากาศที่น้อยลงและพลังงานบางอย่างที่แผ่มาพร้อมกับกลิ่นกำยานซึ่งเขาไม่คุ้นเคย
 

ผิดกับอีกคนที่แทบจะรู้จักดี ยิ่งเดินต่อไปเท่าไหร่กลิ่นกำยานก็ยิ่งแรงขึ้นเท่านั้น เขารู้ดีว่าอีกไม่กี่ก้าวต่อจากนี้เขาจะได้พบกับประตูบานเฟี้ยมที่กั้นระหว่างห้องเรียนวัตถุเวทมนตร์วิทยาและโถงทางเดินชั้นใต้ดิน ซึ่งกลิ่นกำยานที่เขากำลังสัมผัสได้ตอนนี้ถ้าหากว่าสติของเขายังมีมากพอและคะเนได้ไม่ผิดเพี้ยนล่ะก็ คนที่อยู่เบื้องหลังประตูนี้น่าจะกำลังอยู่ในอารมณ์ที่พร้อมฆ่าพวกเขาแล้วแน่ มาร์ตินก้มลงมองนาฬิกาที่ข้อมือก่อนจะรีบสาวเท้าพร้อมใบหน้าถอดสีเมื่อพบว่าพวกเขามาสายเกินกว่า 30 นาทีเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
 

เข้าไปแก้ตัวก่อน ส่วนไอ้นี่เดี๋ยวค่อยคิดบัญชี
 

ฝ่ามือหนาเปิดเลื่อนบานเฟี้ยมขณะที่ในใจร้อนรนเหมือนจะเผาน้ำแข็งเดินได้ข้างๆ ได้แล้ว ทันที่ประตูเปิดออกกลิ่นกำยานจากในห้องก็ตีเข้าหน้าก่อนจะพบว่าศาสตราจารย์สาวกำลังนั่งหันหลังให้อยู่ที่โต๊ะทำงานประจำของเธอ
 

ศาสตราจารย์ลุกขึ้นจากเก้าอี้พร้อมกับเสียงประตูที่ปิดลงเพื่อย้ายมายืนกอดอกตรงหน้านักเรียนทั้งสองของเธอ พวกเขาทั้งคู่มีสีหน้าปุเลี่ยนอย่างปิดได้ไม่มิดแม้จะพยายามซ่อนมันไว้เท่าไหร่ก็ตาม เธอยกมือถอดแว่นเลนส์สายตาออกและจ้องชายหนุ่มที่เธอเรียกตัวมาอย่างคาดโทษ และก็เหมือนกับนักเรียน(เกือบจะ)ดีเด่นของเธอนั้นรู้ดี เขารีบพรั่งพรูคำอธิบายออกมาแม้จะยังไม่ได้เอ่ยถาม
 

“ผมอธิบายได้ครับศาสตราจารย์ ผมรู้ดีว่าศาสตราจารย์นัดพวกเราเวลาไหนแต่มีบางคนตามตัวยากเหลือเกิน ผมพยายามอย่างที่สุดแล้วเพื่อจะมาพบศาสตราจารย์ให้ตรงเวลา” มาร์ตินเว้นหายใจก่อนจะกล่าวต่อราวกับกลัวใครจะแย่งพูด “ศาสตราจารย์อย่าเอาความเพิ่มเติมเลยครับ”
 

เสียงถอนหายใจดังขึ้นมาอีกครั้งจากผู้ชายในชุดคลุมสีฟ้าข้างตัวพร้อมกับที่เจ้าตัวส่ายหน้าราวกับเหนื่อยหน่ายกับข้อแก้ตัวโหลๆ แบบนั้น
 

“ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไร แต่ฉันคาดหวังกับพวกเธอมากกว่านี้” ศาสตราจารย์ประจำวิชาวัตถุเวทมนตร์วิทยาถอนหายใจกับคำแก้ตัวบ้างขณะที่เริ่มพูด “แต่เอาเถอะ เราเองก็เหนื่อยหน่ายกับพวกคุณเหลือเกินแล้วเช่นกัน ความผิดวันนี้ในฐานะประธานรุ่นเรายังไม่ได้พิจารณาร่วมกันกับศาสตราจารย์ท่านอื่นว่าเห็นอย่างไรกับการลงโทษ ดังนั้นที่เรียกมาในวันนี้จึงจะต้องออกคำสั่งกักบริเวณไว้เสียก่อน” สิ้นประโยคก็เกิดเสียงโครมครามดังขึ้นจากห้องใดห้องหนึ่งที่อยู่ไม่ไกลจากที่นี่นัก น่าจะเป็นสัญญาณให้ทราบได้ว่าวิญญาณที่ดูแลคุกหมายเลข 6 กำลังจัดเตรียมสถานที่สำหรับกักบริเวณตามคำสั่งของเธอ
 

ทั้งมาร์ตินและเซบาสเตียนหันมองไปตามเสียงแวบหนึ่งก่อนจะหันกลับมาก้มหน้าราวกับรอรับบทลงโทษทั้งคู่
 

“ตีกันมากแบบนี้ คงจะสั่งกักแยกไม่ได้หรอกนะ” เสียงหวานรอดผ่านริมฝีปากสีซีดเซียวพร้อมกับที่ชายหนุ่มทั้งสองรีบเหลือบตาขึ้นมองเธออย่างพร้อมเสียง มุมปากของศาสตราจารย์กระตุกขึ้นยิ้มก่อนจะกล่าวต่อ “คืนนี้ให้ทั้งคู่อยู่ทำความสะอาดคุกหมายเลข 6 จนกว่าจะเรียบร้อยดี พรุ่งนี้เช้าเราจะมาตรวจสอบจากนั้นจึงจะแยกย้ายกลับหอของตัวเอง ---”
 

ยังไม่ทันที่ศาสตราจารย์จะกล่าวจบมาร์ตินก็แทรกขึ้น “ถ้าติดอยู่กับขั้น 1 แบบนี้พรุ่งนี้ก็ทำไม่เสร็จหรอกครับศาสตราจารย์!!” เขาว่าพลางใช้ไม้กายสิทธิ์ชี้เซบาสเตียนตั้งแต่หัวจรดเท้า "ร่ายคาถาบทไหนเป็นบ้างก็ไม่รู้"
 

“อ้าว คุณ...” คนที่เงียบมาตลอดถึงกับต้องเอ่ยปากขึ้นบ้างเมื่อถูกสบประมาทอย่างร้ายแรงจากคนที่เป็นรุ่นน้องอย่างมาร์ติน
 

ศาสตราจารย์ยักไหล่กับคำท้วงติง “งั้นก็ห้ามใช้เวทมนตร์ไปเลยแล้วกัน” พูดจบขนนกสีดำก็พัดหมุนวนรอบร่างของศาสตราจารย์ก่อนจะทิ้งไว้เพียงความว่างเปล่าและเสียงตะโกนอย่างพร้อมเพรียงของมาร์ตินและเซบาสเตียน
 

“เฮ้ย! ศาสตราจารย์!”

หลังจากนี้ราตรีเสมอภาค

W. Dieulafoy

           เธอตื่นขึ้นในวันที่อากาศเย็นจัดราวกับจะกัดกินผิวเนื้ออันอ่อนแอที่ถูกปกป้องเอาไว้อย่างโง่ๆ ด้วยเศษผ้าปุปะที่เหมือนจะร้องออกมาในทุกวินาทีว่ามันไม่ต้องการทำหน้าที่ของการเป็นเครื่องนุ่งห่มอีกต่อไปแล้ว มืออันเย็นเยียบราวกับน้ำแข็งยกขึ้นจับเอาตะเกียงที่มอดดับไปเมื่อไรไม่ทราบได้ขึ้นมาพร้อมกับควานหาไม้ขีดที่ซุกซ่อนอยู่ที่ใดสักที่ภายใต้เสื้อรุ่งริ่งนั่น

           ไม่มีประกายไฟใดๆ จากไม้ขีดชื้นแฉะ...

           เสียงฝนไม้ขีดไฟยังคงดังต่ออีกสองสามครั้งก่อนที่เธอจะโยนมันทิ้งไปพร้อมเสียงถอนหายใจที่มีวลีบางอย่างตามมาติดๆ ก่อนที่ไฟในตะเกียงจะสว่างวาบขึ้นอีกครั้ง เท้าเปลือยที่กลายเป็นสีแดงจัดด้วยความหนาวเย็นย่ำลงบนพื้นหิมะที่สูงจัดจนทุกครั้งที่ย่างเหยียบมันจะทะลุลงไปจนถึงเข่าของเธอ เธอยังคงสร้างรอยเท้าทอดยาวออกไปราวกับไม่มีจุดหมายโดยมีตะเกียงเก่าคร่ำคร่าลอยตามไปอย่างเงียบๆ

           ต้นไม้หลายต้นกำลังยืนต้นตาย แสดงให้รู้แน่ว่าการต่อสู้แย่งชิงอำนาจครึ่งหลังได้จบลงแล้วและเป็นอีกครั้งที่ไม่มีใครชนะกฎเกณฑ์ได้ แต่กระนั้นทุกฝ่ายก็ยังคงต่อสู้กันไม่จบสิ้น ตั้งแต่เธอเกิดขึ้นมาไม่มีปีใดที่จะไร้การชิงอำนาจจากสองขั้วฤดูอย่างโอ๊คและฮอลลี่ เธอเฝ้ามองทั้งคู่ต่อสู้กันครั้งแล้วครั้งเล่าด้วยรู้ดีอยู่แล้วผลจะเป็นเช่นไร ผลลัพธ์นั้นไม่ใช่ผลลัพธ์ของการแพ้ชนะหากแต่ถูกกำหนดเอาไว้แล้ว การแพ้ชนะจึงได้ออกมาอย่างเช่นทุกครั้ง - เราไม่อาจกำหนดโชคชะตา เพราะโชคชะตาได้กำหนดเราไว้อย่างไม่ปฏิเสธได้

           ฤดูหนาวคือการชิงอำนาจจากโอ๊คผู้เป็นที่โดดเด่นที่สุดในวสันตฤดู จากที่เคยแพร่กิ่งก้านเขียวชะอุ่มเหนือใคร พอเหยียบย่างเข้าศารทวิษุวัตใบที่เคยเขียวงดงามก็ค่อยๆ เปลี่ยนและร่วงโรยไป คงเหลือไว้แต่เพียงต้นสนและฮอลลี่ที่ยังคงทนทานต่อหิมะที่หนาวเย็นได้เป็นอย่างดีราวกับโอ๊คได้พ่ายแพ้ต่ออำนาจของฮอลลี่ แต่นั่นก็เป็นเพียงวัฎจักรเดิมๆ ที่เกิดขึ้นอยู่เสมอโดยที่ทั้งสองขั้วอำนาจตีความเอาว่าเป็นเพราะการสู้รบของพวกตน

           ช่างเป็นการกระทำที่ไร้ประโยชน์

           เธอยังคงเดินต่อในความเงียบและเกล็ดหิมะที่เริ่มโปรยปรายลงมาอีกครั้ง รอบข้างไม่มีสรรพเสียงใดๆ ไม่มีแม้แต่สัญญาณของการมีชีวิตจนกระทั่งแว่วเสียงเพลงบางอย่างกระทบเข้ายังโสตประสาทที่เกือบจะชาดิกด้วยความเย็น ทางทิศเหนือมีเสียงขับขานบทเพลงและควันที่เกิดจากเปลวไฟ

"ข้าเพียงพร่ำหาสีเขียวขจี

ท่ามกลางหิมะที่หาความอบอุ่นไม่มี

วานสายลมไปถามยูลที

จักอยู่ไปเช่นนี้อีกกี่ครา

ราตรีเนิ่นนานราวนิรันดร์

แสงตะวันมิตกกระทบกายา

วานสายลมไปถามยูลเถิดหนา

จักอยู่ได้อย่างไรหากสิ้นไร้แสงสุรีย์"

           เช่นกันกับตัวเธอที่ไม่ต่างอะไรกับโอ๊คและฮอลลี่ ไม่ว่ากี่ปีผันผ่านไปเสียงท่วงทำนองเพลงและการเต้นรำรอบกองไฟของกลุ่มคนระแวกนี้ก็จะยังคงดังเข้าสู่การรับรู้ของเสมอ เพื่อตั้งคำถามที่เธอไม่อาจให้คำตอบได้ เธอไม่อาจบอกพวกเขาได้ว่าเธอไม่ต้องการเป็นฤดูหนาวที่หนาวเหน็บ ไม่ได้ต้องการทำให้ทุกสรรพสิ่งเข้าสู่นิทราอันยาวนาน ไม่ได้ตั้งใจให้สรรพชีวิตจำต้องยืนต้นตายเพื่อให้ผ่านความหนาวเย็น...

           ...ไม่ได้ต้องการเป็น "ยูล" ผู้เย่อหยิ่งหากแต่เพียงไม่อาจจะออกไปพบใครๆ ด้วยไร้ความกล้าที่มากพอ...

           ริมฝีปากเล็กขยับเอื้อนเอ่ยวาจาราวกับจะตอบสายลมที่กำลังพัดผ่านร่างให้กลับไปบอกพวกเขาด้วยประโยคที่เหมือนกันกับทุกปี ประโยคเดิมที่เธอมีอยู่ในความทรงจำตลอดมา

           "อีกไม่นานแค่เพียงเราหลับตา วงล้อแห่งชะตาจะนำพาท่านสู่จุดราตรีเสมอภาค" 

           ผู้คนต่างเฝ้ารอวันที่กลางคืนและกลางวันเท่ากันพอดี รวมถึงต้องการให้วันเวลาที่ราตรียาวนานกว่ารุ่งเช้าผ่านไปให้เร็วที่สุด เป็นเช่นนี้เสมอ ไม่ว่าจะเป็นในความทรงจำหรือความจริง ไม่มีฤดูหนาวคราใดที่จะแตกต่างไปจากนี้เลย

...ช่วยด้วย! ...ช่วยฉันด้วย! ...ใครก็ได้ช่วยฉันที!  

มันอยู่นั่น อย่าให้รอดไปได้!!!

           ณ ป่านิทรา สถานที่ที่สมุนไพรเจริญเติบโต หน้าร้อนนี้สมุนไพรหลายตัวเติบโตเร็วมาก มีเต็มทั่วป่า 3 สาว นักสมุนไพร มินตรา เซลดา เรย์เชล ไม่พลาดที่จะมาเก็บสมุนไพรที่เธอชื่นชอบ 

" เก็บได้อะไรกันบ้างอ่ะ เราได้แมนเดรกมาหลายหัวเลย " แม่มดสาวในชุดคลุมที่ดำ สวมที่ปิดหูสีน้ำตาล ซึ่งซื้อมาจากร้านเสื้อผ้าของมาดามเชอร์ชี่ เพื่อป้องกันเสีียงจากแมนเดรก นามว่ามินตรา วางตะกร้าที่บรรจุแมนเดรกอยู่ภายในไว้สิบกว่าหัวไว้ที่โคนต้นไม้ใหญ่ ก่อนที่จะเดินไปหาเพื่อนๆ ที่มาหาสมุนไพรด้วยกัน 

" ได้หลายอย่างเลยล่ะ และฉันก็เจอสมุนไพรตัวใหม่ด้วย ฉันพึ่งจะเคยเห็น น่าเสียดาย ฉันลืมเอาสารานุกรมสมุนไพรมาด้วย ไม่อย่างนั้นฉันคงจะเปิดดูได้ว่าเจ้านี้คือสมุนไพรตัวไหน วันหลังฉันจะมาเก็บเจ้านะจ๊ะ " แม่มดร่างบางซึ่งชีวิตของเธอมีแต่สมุนไพร ชวนชี้ให้เพื่อนดูสมุนไพรตัวใหม่ที่เธอเจอ พร่างทำหน้าเสียดาย ก่อนที่ประโยคสุดท้ายจะหันไปพูดกับเจ้าสมุนไพร ราวกับสมุนไพรเข้าใจประโยคของเธอ ในขณะที่เพื่อนของเธอทำหน้ามึนงง

" เธอว่าอะไรนะ เซลดา " มินตราหันมาถามเซลดา เนื่องจากเธอไม่ได้ยินสิ่งที่แม่มดร่างบางพูด

" ฉันบอกว่า....เอะ เดี๋ยวนะ " เซลดายกมือขึ้นไปเหนือศีรษะของเพื่อน ก่อนที่จะดึงที่ปิดหูออก ตะกร้าซึ่งมีสมุนไพรอยู่ภายใน โดนหน้าแม่มดสาวเต็มๆ จนเธอจามอย่างแรงหลายครั้งติดกัน ฮัดชิ้ว!!!!

" เธอลืมถอดมันออกน่ะ พอดีฉันเจอสมุนไพรตัวใหม่ แต่เก็บไม่ได้เพราะฉันลืมเอาหนังสือมา วันหลังค่อยมาเก็บละกัน วันนี้ก็ได้เต็มตะกร้าแล้ว  แล้วไหน แมนเดรกของเธอล่ะ จะเอาไปปรุงยาไม่ใช่หรอ " เซลดาตอบคำถามเพื่อนอีกครั้ง  และถามถึงสมุนไพรที่เพื่อนหา

" อ่อ ฉันเอาไปวางไว้ตรงโค่นต้นไม้น่ะ เธอก็รู้ว่าเสียงของสมุนไพรตัวร้ายอันตรายมาก ฉันเลยเอาไปวางไกลๆ เพราะตอนนี้เจ้าสมุนไพรนั้นยังไม่หุปปากเลย แล้ว เรย์เชลล่ะ เธอเห็นเขาบ้างไหม" 

" ไม่เห็นนะ  คงไปเก็บสมุนไพรอยู่ทิศอื่นน่ะ " 

" ถ้างั้น เราตามไปด้วยดีกว่านะ เผื่อเธอหลงทาง หรือเก็บสมุนไพรมีพิษเข้า  เพิ่งจะมาเก็บสมุนไพรเป็นครั้งแรกด้วย " 

           ทั้งสองออกเดินจากอีกทิศไปยังอีกทิศที่ซึ่งคิดว่าเพื่อนของเธอไปหาสมุนไพร โดยไม่รู้เลยว่า ขณะที่เธอกำลังเดินไปมีอีกเสียงที่ร้องเรียกพวกเธอด้วยความสิ้นหวัง

...อีกฟากหนึ่งของป่า อีกร่างหนึ่งวิ่งสุดกำลัง อีกห้าร่างไล่ตาม การไล่ล่ากำลังเกิดขึ้น

" ช่วยด้วย! ใครก็ได้ ช่วยฉันด้วย! "

            หญิงสาวร่างบางเสื้อผ้าขาดวิ่น กำลังวิ่งแบบที่ใครๆต่างเรียกว่า วิ่งป่าราบ เพราะป่าราบจริงๆ เธอกำลังวิ่งหนีอะไรบ้างอย่างอยู่  ถ้าใครเห็น คงคิดว่าเธอกำลังวิ่งหนีเสือ หรือสิงโต หรือหมาป่า แต่ใครเลยจะรู้ สิ่งที่เธอกำลังวิ่งหนีอยู่นี้ มีค่าเท่าชีวิตของเธอ เธอกำลังหนี นักล่าแม่มด เธอวิ่งมานานเท่าไรไม่อาจจะนับได้ ชีวิตของเธอขึ้นอยู่กับก้าวที่วิ่งไป และความหวังของเธอก็เกิดขึ้น เมื่อเธอมองเห็นร่างร่างหนึ่งในป่า เธอตะโกนสุดเสียง แต่ยิ่งตะโกน ร่างนั้นก็ยิ่งห่างออกไป ร่างนั้นวางบ้างอย่างลงใต้โค่นต้นไม้ ซึ่งเสียงมันดังมาก ราวกับเด็กทารกห้าสิบคน ร้องพร้อมกัน เธอไม่อาจทนกับเสียงได้อีก จึงหยุดวิ่งและตะโกนเรียกร่างที่เห็น แต่เหมือร่างนั้นกำลังจะจากไป เธอไม่มีทางเลือก นอกจากตามร่างนั้นไป นั้นหมายความว่าเธอจะต้องเข้าไปยังวงเวียนของเสียงนั้น หลังจากรวบรวมกำลังแล้วออกวิ่ง เสียงที่เหมือนกับเสียงทารกห้าสิบคนร้องพร้อมกันดังเข้ามาในหู แก้วหูเธอไม่อาจรับซึ่งเสียงได้ไหว แก้วหูเธอแตก แต่เธอต้องวิ่งต่อไป เพื่อให้พ้นเสียง บัดนี้เธอรู้แล้วว่า เสียงร้องมาจากแมนเดรกสิบกว่าหัวในตะกร้าของร่างที่เธอเห็นวางเอาไว้ เธอวิ่งไปจนเห็นร่างสองร่างยืนคุยกัน  จนตอนนี้เหลืออีกเพียงไม่กี่ก้าว เรี่ยวแรงที่มีก็หมดลงประกอบกับอาการปวดแก้วหู ปวดหัว จนสุดท้าย มีเพียงคำพูดสิ้นหวังที่เอ่ยออกมาจากริมฝีปากแห้งแตก  " ช่วยด้วย " ก่อนจะหมดสติ นอนสลบอยู่กลางป่านิรา 

" นั้นไง เรย์เชล " เสียงดีใจดังมาพร้อมเสียงก้าว ฉับ ฉับ  

" มาอยู่ตรงนี้เอง เราตามหาซะตั้งนาน สุดท้ายก็มาอยู่ที่ๆเราเคยอยู่กัน เธอดูอะไรอยู่อ่ะ " มินตราเอ่ยถามเพื่อนเสียงใส เมื่อเห็นว่าเพื่อนยืนหันหลังนิ่งราวกับรูปปั้น ไม่ได้หันมาสนในพวกเธอ เรย์เชลกำลังดูอะไรบ้างอย่างดู มินตราและเซลดาเดินเข้าไปใกล้ๆ 

" เฮ้ย! ศพ " มินตราหลุดปากออกมาด้วยความตกใจ

" ไม่ใช่หรอกมินตรา ผู้หญิงน่ะ น่าจะเป็นแม่มดเหมือนพวกเรา ดูเหมือนเขาจะได้รับบาดเจ็บ มีเลือดออกจากหูด้วย เราทำให้เขาฟื้นก่อนดีกว่า " เซลดา แม่มดผู้เชี่ยวชาญด้านสมุนไพร จากการศึกษาด้วยตนเอง แต่ก็ไม่เคยใช้รักษาใครมาก่อน นอกจากจะเป็น เหล่าสัตว์เลี้ยงของเธอที่ป่วยเสียมากกว่า

"  เธอทำได้แน่นะเซลดา " มินตราอดไม่ได้ที่จะถามเพื่อน ถึงจะรู้จักความสามารถของเพื่อนเป็นอย่างดี ถึงจะเคยเป็นผู้ช่วยพยาบาลในตอนที่รักษาแมวป่วยมาครั้งสองครั้งก็นะ แต่นี้คือ คน ซึ่งเธอไม่แน่ใจเลยว่า เซลดาจะทำได้

" มาช่วยกันก่อน ยกหัวเขาขึ้น วางบนตักเธอ ให้หน้าเขาหงายไว้ ตายล่ะ! เรามีแต่สมุนไพรสดต้องใช้สมุนไพรแห้ง เราต้องพาเขาไปห้องพยาบาล "

" แต่วันนี้วันหยุดห้องพยาบาลปิดนะ " เรย์เชลซึ่งได้สติเอ่ยถ้วง

" ถ้าอย่างนั้นไปที่ห้องของฉันที่นั้นฉันมีอุปกรณ์พร้อม " 

            ทั้งสามต่างช่วยกันพาร่างหญิงสาวกลับไปยังห้องพักของเซลดา เซลดาหิ้วปีกซ้าย มินตราหิ้วปีกกว่า เรย์เชลถือตะกร้าสมุนไพร ของเธอกับเซลดา โดยทิ้งตะกร้าของมินตราเอาไว้ เนื่องจากอย่างที่รู้กันว่า ในตะกร้านั้นมีอะไรอยู่  ผ่านไปราวครึ่งชั่วโมงกว่าที่ทั้งสี่จะมาถึงห้องพักของเซลดา มันเป็นห้องพักที่ไม่น่าจะเรียกว่าห้องพัก มันน่าจะเรียกว่ากระท่อม หรือ คลังสมุนไพร เสียมากกว่า ภายในเต็มไปด้วยสมุนไพรหลากหลายชนิดที่เซลดาอุทิศครึ่งชีวิตให้กับสมุนไพรเหล่านี้ มีทั้งที่ตากแห้ง ที่บดไว้แล้ว ที่ยังสดอยู่ ต้มไว้ยังมี กำแพงของห้องเต็มไปด้วยชั้นวางขวดแก้วบรรจุน้ำยามากมาย กลางห้องเป็นโต๊ะตัวยาว ที่ซึ่งสำหรับวางสัตว์ที่เจ็บป่วยมา มันสะอาดอยู่เสมอ ครั้งนี้คงต้องเป็นที่วางร่างหญิงสาวคนนี้ละนะ 

" วางลงบนโต๊ะนั้นเลย ฉันจะไปเตรียมสมุนไพร ระหว่างนี้เธอคอยเช็ดตัว ทำความสะอาดเขาไปก่อนนะ " เซลลาสั่งการแล้วเธอก็เดินมาคว้าตะกร้าสมุนไพรจากเรย์เชล ก่อนจะหายเข้าไปยังส่วนของ ห้องครัว ซึ่งเป็นเหมือนสถานที่ปรุงยาของเธอเอง   

            ระหว่างที่รอเซลดาปรุงยาอยู่นั้น สองสาวก็ช่วยกันเช็ดตัวให้กับร่างที่นอนสลบอยู่ พร้อมๆกับตรวจดูบาดแผลตามร่างกายไปด้วย ร่างกายมีรอยขีดข่วนหลายแห่ง เกินจากการโดนกิ่งไม้บาด

" อากาศร้อนแบบนี้ไม่ดีเลย เช็ดแล้วตัวเธอก็ร้อนอีก ฉันกลัวว่าเธอจะมีไข้เอาได้ อากาศในหน้าร้อนมันร้อนทุกวันแบบนี้เลยหรือไงกันนะ " มินตราแม่มดใจร้อน อดไม่ได้ที่จะบ่นออกมา

" เธอไม่ลองร่ายคาถาทำความเย็นดูล่ะมินตรา อากาศอาจดีขึ้นนะ " เรย์เชลพูดขึ้น หวังให้เพื่อนใจเย็นลง

" ไอซ์ บลูโวลาร์! " สิ้นเสียงคาถา อากาศภายในกระท่อมเริ่มเย็น เย็นลง เย็นลง และเย็นลง จนพวกเธอสั่น

" ฉะ ฉะ ฉัน นะ นะ หนาว ทะ ทะ เธอ ละ ลด มันลงหน่อย ดะ ดะ ได้ ไหม " เรย์เชลเอ่ยจนจบประโยค

" นี้พวกเธอทำอะไรกันน่ะ เดี่ยวเขาก็ได้เป็นไข้ตายหรอก แล้วดูสิ สมุนไพรแห้งๆของฉันชื่นหมดแล้ว โพฟูเร! "

            เซลดาออกมาจากห้องครัวมือถือช้อนคนยาออกมาด้วย เธอกำลังจะเดินมาหยิบสมุนไพรแห้งที่ทำไว้ ซึ่งเป็นหนึ่งในส่วนผสมของน้ำยา แต่ปรากฎว่า ห้องทั้งห้องกลายเป็นน้ำแข็ง เซลดาร่ายคาถาละลาย ไม่นานอากาศก็กลับมาอยู่ในอุณหภูมิตามเดิม สมุนไพรชื่นจนใช้การไม่ได้ เธอต้องทำใหม่ ในเวลาจำกัด  เซลดานำสมุนไพรที่ต้องการออกไปวางกลางแดด เพียงเวลาไม่นาน สมุนไพรก็แห้งจนใช้การได้ บ่งบอกให้รู้ถึงอุณหภูมิของหน้าร้อนโดยไม่ต้องใช้เครื่องวัดสภาพอากาศ 

          เวลาผ่านไปราว 2 ชั่วโมง เซลดาปรุงน้ำยาเสร็จเรียบร้อย เธอค่อยๆป้อนให้หญิงสาวกิน และปล่อยให้เธอพักผ่อน 3 ชั่วโมงต่อมา เธอฟื้นขึ้น ทั้งสามต่างกรูเข้าไปรอบโต๊ะ หญิงสาวค่อยๆลืมตาตื่น เธอไม่สามารถลุกขึ้นมานั่งได้ ความปวดหัวและปวดหูอันเนืองมาจากแก้วหูแตกยังคงอยู่ เธอไม่ได้ยินเสียงใดๆ เซลดาปรุงยาให้เธอกินเพื่อรักษาอาการแก้วหูแตกอยู่สี่วัน อาการของเธอดีขึ้นตามลำดับ จนวันที่ 5 เธอสามารถได้ยินชัดเจน พร้อมที่จะพูดคุย

           หญิงสาวเล่าว่า

" ฉันมีชื่อว่า เฟย์วิช เป็นแม่มดอาศัยอยู่ดินแดนที่มีชื่อว่า การ์บาส ดินแดนของเธออุดมสมบูรณ์ มีผู้คนอาศัยอยู่มากมาย ทั้งพ่อมดแม่มด และ  มนุษย์ธรรมดา ที่นั้นแม่มดพ่อมดไม่รับการยกย่อง มนุษย์ธรรมดาเสียอีกที่ได้รับการยกย่อง ดินแดนของฉันมีพ่อมดแม่มดอาศัยอยู่ด้วยกันไม่มาก และยิ่งน้อยลงไปอีกเมื่อ ฝนไม่ตกตามฤดูการ พืชผลไม่เติบโต อาหารเริ่มขาดแคลน น้ำในแม่น้ำของดินแดนเริ่มแห้งขอด แม่น้ำที่ทุกชีวิตใช้ดื่มกิน ใช้อาบ พวกเขาโทษว่าเป็นความผิดของพ่อมดแม่มด ที่กลั่นแกล้งดินแดน เสกให้น้ำหายไป หยุดฟ้าฝนไม่ให้ตกปล่อยโรคร้ายทำร้ายพืชพันธุ์ ทั้งๆทีพวกเขาเองเป็นคนใช้น้ำอย่างฟุ่มเฟื้อย อาบน้ำวันล่ะ 5 รอบ เพียงเพราะว่าทนอากาศร้อนของหน้าร้อนไม่ไหว ใช้สารเคมีกับพืชผล แล้วเรื่องของท้องฟ้า แม่มดไปเกี่ยวอะไรด้วย พวกเราไม่มีอำนาจขนาดจะหยุดฝน ห้ามแสง หรือดับลม พวกเขาไม่ฟังอะไรเลย หัวหน้าดินแดนตั้งกลุ่มนักล่าแม่มด จับพวกเราทุกคนไปฆ่า ใครหนีออกจากดินแดน เขาก็จะตามล่า ฉันหนีออกมาได้ แต่แม่และน้องของฉัน ฉันไม่รู้ว่าพวกเขายังมีชีวิตอยู่ไหม ฉันภาวนาให้เขาหนีไปได้ "

เฟย์วิช เล่าทั้งน้ำตา เรย์เชลและเซลดาน้ำตาคลอไปพร้อมกับเฟย์วิช มีเพียงมินตราที่กำลังใช้สมองคิดทบทวนเรื่องราว สังเกตได้จากท่าทางบนใบหน้าที่พันกันยุ่งเป็นเส้นดายหลากสี

" แล้วเธอ หนีออกมาได้ โดยมาที่โลกเวทมนตร์ เธอมาได้ยังไง " มินตราถามคำถามที่ติดใจเธอมานาน

" แม่ฉันเคยบอกว่า ยังมีดินแดนหนึ่งที่ชื่อว่า โลกเวทมนตร์ ที่นั้นมีพ่อมดแม่มดอาศัยอยู่ ไม่มีการล่าแม่มด ฉันกับแม่เคยคิดจะย้ายมาอยู่ที่นี้ เราวางแผนกันว่าจะมาในช่วงหน้าหนาว แต่ก็ไม่ทันได้ย้าย ทันทีที่นักล่าแม่มดออกล่า แม่บอกฉันให้มายังโลกเวทมนตร์ แม่บอกว่า คนที่นี้จะช่วยเราได้ ฉันวิ่งมาตามทางที่ได้วางแผนเอาไว้ มีนักล่าแม่มดตามมา 5 คน ฉันหนีสุดกำลัง จนเข้าเขตป่า ฉันรับรู้แล้วว่า ฉันมาถึงโลกเวทมนตร์ พวกนักล่าแม่มดไม่กล้าที่จะเอามายังดินแดนนี้ และในตอนนั้นเองที่ฉันเห็น ร่างคนคนหนึ่งถือตะกร้าใส่แมนเดรก ฉันพยายามตะโกนเรียก แต่เหมือนเธอจะไม่ได้ยิน แล้วเธอก็เดินจากไป ฉันรีบวิ่งตามเธอ แล้วก็เจอเข้ากับ เสียงร้องของแมนเดรก ฉันเจ็บปวดอย่างที่สุด ฉันกัดฟันวิ่งตามเธอคนนั้นไป รู้ไหม ฉันตามเธอทัน เธออยู่กับเพื่อนอีกคน แต่ ฉันหมดเรี่ยวแรงที่จะเรียกพวกเขาไว้ และฉัน ก็ไม่รู้อะไรอีกเลย 

ถึงตอนนี้มินตรารู้แล้วว่า ร่างนั้นที่เฟย์วิชเห็นคือเธอ และเธอเองที่เป็นคนเก็บแมนเดรก เป็นสาเหตุที่ทำให้เฟย์วิชแก้วหูแตก มินตรารู้สึกว่า มันเป็นความรับผิดชอบของเธอที่จะดูแลเฟย์วิชให้ดีที่สุด

 " ฉันจะดูแลเธอเอง  เธอจะอยู่กับเรา จนกว่าเธอจะหายดี " มินตราหันไปพูดกับเฟย์วิช เรย์เชลและเซนดาเองก็พอจะรู้เหตุผล

" แล้วแม่กับน้องฉันล่ะ ฉันต้องไปช่วยพวกเขา " 

" เราจะไปกันเมื่อฤดูหน้าเวียนมาถึง อีกอย่าง ร่างกายเธอยังไม่แข็งแรง ถึงไปก็มีแต่ตายกับตาย ที่สำคัญ หน้านี้เป็นหน้าร้อน การเดินทางลำบาก ไม่ต่างกับเดินทางกลางทะเลทราย เธออยู่ที่นี้ดีกว่านะ " มินตราเอ่ยข้อสรุป ที่ทำให้เฟย์วิชต้องจำนน

ทั้งสี่ดูแลซึ่งกันและกันเสมอมา รอเวลาของฤดูหนาวที่จะมาถึง เพื่อที่จะได้ไปช่วยแม่และน้องสาวของเฟย์วิช สำหรับเฟย์วิชแล้ว ฤดูเดียวราวกับสิบฤดู มันนานแสนนาน ด้วยใจที่กังวล แต่เธอทำได้แค่รอ รอสักวัน วันของเธอ

- THE END -

หัวใจน้ำหมึก

เขียน