Root Admin Sorcery World โพสต์ 2 พฤษภาคม Root Admin แชร์ โพสต์ 2 พฤษภาคม ชื่อเวทมนตร์ของคุณ : Ionery East ออกเสียงว่า : ไอออเนอรี่ อีสต์ วัน/เดือน/ปีเกิด : 17/04/18XX อายุ : ราว ๆ 150 ปี เพศสภาพ : หญิง เพศวิถี : ชาย รูปพรรณสัณฐาน : รูปร่างผอมบาง ถึงขนาดที่เจ้าตัวยังเรียกตัวเองว่า “กิ่งไม้” บ่อย ๆ ผมสีสดยาวเป็นมัน แต่แรกเริ่มลักษณะของเธอเหมือนต้นพืชเดินได้ ดวงตากลมดำสนิทเหมือนสัตว์กินพืช ใบหน้ากลมไม่ต่างกัน ผิวสีน้ำผึ้งอ่อนทั้งตัวกับลักษณะเด่น หรือที่คนอื่นอาจมองว่ามันเป็นตำหนิ คือเรียวขายาวที่เต็มไปด้วยลายเปลือกไม้ มองรวม ๆ แล้วเหมือนผลว่าน หรืออะไรสักอย่าง แต่เมื่อพลังเวทมนตร์เพิ่มมากขึ้นลักษณะดั้งเดิมของดรายแอดก็ค่อย ๆ หายไปจนเกือบกลายเป็นมนุษย์เต็มตัว สีผมตามกำเนิด : สีเขียวสด สีตาตามกำเนิด : สีดำทั้งดวง (เหมือนตากวาง) ปัจจุบันดวงตาเปลี่ยนเป็นสีเขียวมรกตและมีลักษณะเป็นมนุษย์มากขึ้น ความสูง : 162 เซนติเมตร น้ำหนัก : 44 กิโลกรัม สีผิวตามกำเนิด : สีน้ำผึ้ง ตำหนิที่เห็นได้ชัดเจน : ขาทั้งสองข้างที่มีลายเหมือนเปลือกไม้สีน้ำตาลเข้มจนถึงต้นขา แต่ปัจจุบันลายตำหนิค่อย ๆ หายไปเหลือลายถึงประมาณหัวเข่าเท่านั้น ลักษณะการแต่งตัว : ชุดเดรส ชุดกระโปรง หากเป็นชุดที่มีรอยแหวกลึกมักจะชอบเป็นพิเศษ แต่เจ้าตัวคิดว่าใส่ยังไงก็ไม่โป๊เพราะตัวเองผอมแห้งจนไม่มีอะไรให้โชว์ คิดแต่ว่าหากเจอหมาป่ามันจะได้กัดถนัดขึ้น อื่น ๆ ตามที่ต้องการ : เพราะสายเลือดดรายแอดฝั่งแม่ที่เข้มข้น ทำให้อายุ 150 ปีนั้นเหมือนของเด็กเล่น หากเทียบกับผู้วิเศษธรรมดาแล้ว 150 ปีต้น ๆ เสมือนเด็กสาววัย 14 ย่างเข้า 15 ปีเท่านั้น อุปนิสัย : นิ่งเงียบ > ไม่ค่อยเจรจากับใครเป็นพิเศษ รวมถึงแม่ของเธอเอง ชื่นชอบการนอนเป็นชีวิตจิตใจ > หากใครอยากเห็นไอออเนอรี่โกรธสักครั้งให้ลองปลุกเธอตอนนอนหลับสิ แต่ไม่แนะนำหรอกนะ เพราะ... จริง ๆ แล้วเธอปากร้ายใช้ได้เลยล่ะ > และไอออเนอรี่จะไม่ยอมประนีประนอมกับใครทั้งสิ้นหากบังอาจมาแตะต้องผลโอ๊กของเธอโดยไม่ได้รับอนุญาต (ยกเว้นสัตว์ในป่า) ใส่ใจการแต่งตัว > เห็นเธอไม่สนใจใคร แต่เธอมักใส่ใจเรื่องความสวยงามเหมือนเด็กสาวทั่วไปเหมือนกันนะ แม้บางครั้งสิ่งที่เธอเรียกว่าความสวยความงามจะค่อนข้างขัดลูกตาคนอื่น ๆ ไปบ้าง อารมณ์ศิลปิน > บ่อยครั้งที่นิสัยนี้ของเธอทำให้คนรอบข้างปวดหัวจากปัญหาที่เธอก่อได้อย่างหน้ามึน แต่บางครั้งนิสัยนี้ก็ทำให้เธอหนีปัญหาได้เหมือนกัน ช่างจดช่างจำ > ไอออเนอรี่มักใส่ใจในรายละเอียดที่ผ่านเข้าทัศนวิสัยของเธอ จดจำใบหน้าที่ไม่ผ่านการเปลี่ยนแปลง แต่น่าแปลกที่เธอมักจำนามสกุลคนอื่นได้ดีกว่าชื่อจริงของพวกเขา ประวัติชีวิตของไอออเนอรี่ จะมีอะไรเรียบง่ายไปกว่าชีวิตที่อยู่ติดบ้าน ทานอาหารกับครอบครัว หลบมุมไปอยู่ในที่ของตัวเองในวันฟุ้งซ่านและนอนหลับใต้ต้นไม้ในวันอากาศสดใส นั่นคือชีวิตที่ไอออเนอรี่เป็นจนกระทั่ง… เมอโรตาย… ไม่ว่าใครก็ต้องเคยสูญเสียคนที่รัก ใช่ แต่ในช่วงชีวิตของดรายแอดที่อายุยืนยาวเหมือนต้นไม้แข็งแรงต้นหนึ่ง ไม่ใช่เรื่องปกติที่เราจะได้พบเจอกันบ่อย ๆ หรือ..แทบจะไม่เคยเจอ เมอโรเป็นพ่อมดธรรมดา อาศัยอยู่ในโลกเวทมนตร์ดี ๆ ไม่ชอบ นึกครึ้มอยากออกไปหาสมุนไพร ป่าในโลกเวทมนตร์ไม่ใช่เรื่องท้าทายสำหรับเขามานานแล้ว แต่ป่าต้องห้ามในโลกแวรี่ช่างน่าดึงดูดจริง ๆ เพราะความเซ่อซ่าทำให้เมอโรเดินหลงเข้าไปในส่วนลับแลของป่า และ ณ ที่แห่งนั้นเขาได้พบกับมิลาเนียร์… นางไม้หน้าตาบูดบึ้งราวกับไปกินรังแตนที่ไหนมา นั่นล่ะ กลับทำให้เมอโรตกหลุมรักเสียจนโงหัวไม่ขึ้น นับแต่นั้นเขาก็กลายเป็นผู้สาปสูญไปจากโลกเวทมนตร์ ผ่านไปหลายปีในที่สุดพ่อมดกับดรายแอดก็มีพยานรักกับเขาเสียที เมอโรตกหลุมรักเด็กน้อยผมสีเขียวน่าตาจิ้มลิ้มกับดวงตากลมดำเหมือนลูกกวางนั่นเข้าอย่างจัง ไอออเนอรี่ อีสต์ นามสกุลเดียวกับพ่อเธอเลย พวกเขาเลี้ยงไอรี่มาได้อย่างดี มิลาเนียร์คือแม่ที่อ่อนหวาน เรียบร้อยและเข้มงวด เมอโรคือพ่อที่ช่างตามใจและรักไอรี่อย่างที่สุด น่าเสียดายที่เขาไม่มีเวลามากพอที่จะได้เห็นไอรี่โตเป็นสาว ตอนไออเนอรี่อายุได้ 45 ปี เมอโรก็ล้มป่วยด้วยโรคชรา ไม่ใช่ว่าพวกผู้ใหญ่มีลูกเอาตอนแก่ แต่เพราะลูกสาวได้เลือดแม่มาเสียเยอะ การเติบโตทางร่างกายจึงเชื่องช้าเหมือนเต่าคลาน กว่าเด็กสาวจะโตจนเหมือนเด็ก 5 ขวบ เมอโรก็อายุ 98 เข้าไปแล้ว หรือความจริง… อาจจะมีช้าไปเมื่อตัวเองต้องมาหลงรักดรายแอดก็ได้… เมอโรจากไปพร้อมทิ้งสมบัติที่นำติดตัวมาด้วยสมัยเดินทางออกจากโลกเวทมนตร์ไว้ให้ไอรี่ เงินเพิร์ธหนึ่งถุง รูปวาดสีน้ำไม่กี่รูป และปากกาขนนก (แน่นอนว่าไม่นับพวกสมุนไพรที่เป็นของสะสม) ไม่มีอะไรมากกว่านั้น สิ่งสุดท้ายที่ไอออเนอรี่จำได้เกี่ยวกับเมอโรคือรอยยิ้มที่แข็งค้างแม้ตัวจะถูกฝังอยู่ใต้ร่างต้นไม้ของแม่ เขาดูมีความสุขแม้ตอนมีชีวิตมักคร่ำครวญบอกว่าเสียดายที่ไม่ได้เห็นลูกสาวออกเรือน แล้วก็มานั่งกัดฟันอยู่คนเดียวเมื่อคิดเอาว่าจะมีผู้ชายคนอื่นมาพรากลูกไป…ประสาท… บอกเลยว่าเป็นเรื่องยากที่ดรายแอดจะทำใจได้เมื่อต้องสูญเสียคนที่รัก นั่นยากเสมอไม่ว่ากับใคร ไอรี่ที่ยังไร้เดียงสาไม่รู้วิธีจัดการความเศร้าที่มี เธอจึงทำทุกวิถีทางเพื่อให้ตัวเองหลุดพ้น ตั้งแต่ร้องไห้งอแงเมื่อโดนหามออกจากหลุมที่เธอตั้งใจเอาไว้ฝังตัวเอง ด้วยนึกว่าจะไปหาพ่อได้ด้วยวิธีนั้น อดข้าวให้หิวตาย…แต่มิลาเนียร์ยังไม่ทันได้ปวดใจไอรี่ก็กระเดือกข้าวลงไปเองเพราะความหิวทรมาน เธอตระเวนไปทั่วป่าเพื่อหาวิธีและมักโดนลากกลับมาได้ทุกครั้ง สมัยที่ยังเป็นเด็กแขนขาสั้นเธอยังสิงต้นไม้ไม่เป็น จึงมักโดนจับตาได้ง่ายและซ่อนตัวหนีได้ยาก ก็คนในหมู่บ้านมีแต่ดรายแอดนี่นะ เวลาผ่านไปนานเข้า พฤติกรรมหาเรื่องใส่ตัวของเธอก็กลายเป็นเรื่องปกติวิสัยไปเสียแล้ว ราวกับร่างกายของเธอร้องหาความอันตรายภายใต้ใบหน้าไร้อารมณ์นั้น เธอมักทำตัวปลีกวิเวกเสมอ แม้ว่าดรายแอดตนอื่น หรือที่เธอเคยเรียก “พวกพี่สาว” จะชวนเธอไปเล่นสนุกกับพวกแวรี่อยู่บ่อยครั้ง เธอก็มักออกไปหาที่เล่นของตัวเอง หนักสุดคือตอนที่ไอรี่กลับบ้านในสภาพเนื้อตัวมอมแมมและเสื้อผ้าขาดรุ่งริ่ง พอโดนซักไซ้มากเข้าจึงยอมบอกว่าโดนหมาป่าไล่ล่ามา ยังโชคดีที่ไม่ได้โดนกัด แต่เพราะเหตุการณ์นี้ทำให้ไอรี่หลงรักสิ่งมีชีวิตมีเขี้ยวที่แสนแวววาวจนใจไม่อยู่กับตัวไปช่วงระยะเวลาหนึ่งเลยทีเดียว จนหลายคนสงสัยว่าความทรงจำสมัยที่เคยมีมนุษย์หมาป่าคลุ้มคลั่งบุกรุกเข้าบ้านเธอนั้นหายไปอยู่ส่วนไหนของสมองของเด็กคนนี้กันแน่ ตอนไอรี่อายุได้ 15 ปี (หรืออย่างน้อยก็ตามอายุกายที่คนอื่นเห็น) มิลาเนียร์ตัดสินใจแพ็กกระเป๋าส่งไอรี่ไปอยู่โลกเวทมนตร์ ด้วยหวังให้เด็กน้อยได้เล่นสนุก และออกไปใช้ชีวิตอย่างที่ลูกผู้วิเศษทั่วไปสมควรทำ ดรายแอดน้อยจึงได้ฤกษ์หอบกระเป๋าพร้อมต้นโอ๊กในกระถางใบจิ๋วของพ่อออกเดินทาง เดินเท้าอยู่ 2-3 วันเพื่อออกจากป่า ติดสอยห้อยตามไปพร้อม ๆ กับนักเดินทางคนอื่น ๆ จวบจนมาถึงโลกเวทมนตร์ พอมองดูรูปวาดสีน้ำที่ซีดจาง กับผู้คนแปลกหน้าที่เดินขวักไขว่ ก็อดทำให้คนที่ไม่เคยได้ออกจากป่ามาก่อนทั้งชีวิตหวั่นใจอยู่ลึก ๆ …จะหาเจอมั้ยนะ สถานที่เพื่อให้ได้หยั่งรากชั่วนิรันดร์… Ionery secret Secret 1 ความหวาดกลัวในคืนฝนตก 👁️ Spoiler ในช่วงวัยเด็ก กลางดึกคืนหนึ่งในช่วงที่ฝนตกกระหน่ำไอรี่ถูกปล่อยให้อยู่บ้านคนเดียว เพราะพ่อแม่ออกไปทำธุระด้านนอก ในระหว่างที่เด็กน้อยกำลังอ่านหนังสือนิทานอยู่ที่ห้องนั่งเล่น ได้มีมนุษย์หมาป่าพยายามบุกเข้ามาในบ้าน ทำให้ไอรี่หวาดกลัวต่อเสียงเล็บขูดกำแพง และเสียงคล้ายฟ้าคำรามในยามมืดมิด Secret 2 จริง ๆ แล้วไม่ได้กลัวผี การสอดรู้มีความเสี่ยง จงระวัง! Secret 3 โหยหาความรัก แต่ก็ไม่ต้องการมัน การสอดรู้มีความเสี่ยง จงระวัง! Secret 4 นิสัยแปลก ๆ 👁️ Spoiler ความเบื่อหน่ายในการอยู่คนเดียวมักชักจูงให้ไอรี่ชอบท้าทายในเรื่องแปลก ๆ แม้ว่ามันจะอันตรายขนาดไหนก็ตาม บ่อยครั้งคนที่อาจรู้จักเธอมักเห็นเธอป่วย หรือบาดเจ็บในเรื่องไม่เป็นเรื่อง แถมเธอยังไร้ความใส่ใจในร่างกายตนเองอีกด้วย Secret 5 ที่ตั้งบ้านเกิด การสอดรู้มีความเสี่ยง จงระวัง! Secret 6 วันครบรอบ กับชายามบ่าย 👁️ Spoiler ในช่วงเวลายามบ่ายต้นฤดูลิธา วันที่ 2 กรกฎาคม เป็นวันที่เมอโรได้จากไปอย่างสงบ พิธีถูกจัดขึ้นที่บ้านของไอรี่เอง ร่างชายผู้ชราถูกฝังอยู่ใต้ต้นไม้ของหญิงผู้เป็นที่รักและกลายส่วนหนึ่งกับเธอตลอดไป ไอรี่ที่ยังคงระลึกถึงอยู่เสมอมักชงชาดื่มในยามบ่ายกับชาอีกแก้วที่รินไว้โดยไร้ผู้แตะต้อง เธอมักใช้เวลาอยู่กับมันตลอดทั้งวันจนกว่าชากานั้นจะหมดลง มักเป็นชาดอกคาโมมายล์ผสมกับหญ้าหวาน เว้นแต่แก้วที่เตรียมไว้มักมีเหยือกนมเล็ก ๆ วางไว้เคียงข้าง ความเศร้าโศกของการเสียคนที่รักกัดกินไอรี่อยู่ช่วงระยะเวลาหนึ่งจนเธอเกลียดการชงชา เธอทำลายแก้วชา กาน้ำชาที่มีทุกใบในบ้านและทุบมันด้วยมือเล็ก ๆ ของเธอเอง พร้อมคำถามที่มักเอ่ยกับมิลาเนียร์ที่คอยทำแผลให้เธอว่า “ฉันกลับสู่พื้นดินไปด้วยได้มั้ยคะ?” ด้วยใบหน้าอันใสซื่อของเด็กน้อยวัย 4 ขวบ และคำตอบที่เธอมักได้รับคือ “อยากออกไปเล่นสนุกมั้ย?” สิ่งที่มิลาเนียร์ทำทำให้ไอรี่ลืมความเศร้าไปได้บ้าง จนเวลาช่วยเยียวยาความเจ็บปวด หลังจากวันนั้น เกือบ 10 ปี ไอรี่กลับมาชงชาอีกครั้ง และมักดื่มชากับตัวเองด้วยแก้วสองใบในวันนั้นตลอดจนปัจจุบัน . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . คุณเป็นพ่อมดแม่มดสายใด : ไม่ระบุ สิ่งที่ชอบ : กระโปรง ชุดกระโปรงดีที่สุดแล้ว หมอนขนเป็ดนุ่ม ๆ ใบใหญ่ สะอาด เต็มไปด้วยกลิ่นดอกไม้ การทิ้งตัวท่ามกลางแสงอาทิตย์ที่อบอุ่น หนังสือ ที่หนีไม่พ้นหนังสือที่ว่าด้วยพฤกษาโลก และศาสตร์การปรุงยา ความสงบ สิ่งที่ไม่ชอบ : อะไรก็ตามที่มารบกวนสิ่งที่ชอบ อื่น ๆ ที่อยากระบุเพิ่มเติม : พิเศษใส่ไข่ ไม่ได้แปลว่า…ใส่ใจเป็นพิเศษหรอคะ? ลิงก์ไปยังความคิดเห็น
กระทู้แนะนำ