Root Admin Sorcery World โพสต์ 6 พฤศจิกายน Root Admin แชร์ โพสต์ 6 พฤศจิกายน ชื่อเวทมนตร์ของคุณ : Milaairy ออกเสียงว่า : มิไลแอร์รี่ วัน/เดือน/ปีเกิด : 22/04/2010 อายุ : 13 ปี เพศสภาพ : หญิง เพศวิถี : หญิง รูปพรรณสัณฐาน สีผมตามกำเนิด : สีเขียวใบไม้ สีตาตามกำเนิด : สีเขียว ความสูง : 152 เซนติเมตร น้ำหนัก : 43 กิโลกรัม สีผิวตามกำเนิด : สีผิวมนุษย์ / ขาว ตำหนิที่เห็นได้ชัดเจน : รอยแผลเป็นยาวที่กลางหลัง ลักษณะการแต่งตัว : ในวันธรรมดาเธอจะสวมชุดกระโปรงสีเข้ม บางครั้งก็สวมเสื้อคลุมไหมพรมทับ รองเท้าบูตสั้นสีดำ และสะพายกระเป๋าเป้หนังสีดำใบเล็ก ในวันฝนตกจะเห็นเธอสวมชุดคลุมสีดำยาวทั้งตัวที่เคลือบด้วยขี้ผึ้งจนขึ้นเงา อื่น ๆ ตามที่ต้องการ : ไม่มี อุปนิสัย : เธอเป็นเด็กที่ขี้อายกับคนแปลกหน้าแต่ก็อยากรู้อยากเห็นบางครั้งจะกล้าทำอะไรบ้าๆลงไปโดยไม่คิด ชอบเดินไปในที่ใหม่ๆเป็นการสำรวจ ชอบเรียนรู้อะไรใหม่ๆเสมอแต่ขี้ลืมง่าย เธอมักจะหยิบยื่นอาหารให้ผู้อื่นเสมอเพราะเธอชอบที่จะพกและตุนอาหารเหมือนกระรอก เธอโฟกัสสิ่งที่อยู่ตรงหน้าหรือที่สนใจมากเกินไปจนไม่ระวังรอบข้าง เช่น เธอวิ่งตามผีเสื้อจนวิ่งชนต้นไม้บ่อยๆในวัยเด็ก เมื่อเธอเจอสิ่งต้องสงสัย หรือสิ่งที่ตกอยู่บนพื้น เช่นเหรียญ กระดาษแปลกๆ พืชที่ไม่เคยเห็น เธอมักจะเก็บใส่ในกระเป๋า ถ้าของของคุณหล่นหายคุณจะมีโอกาสเจอมันได้กับเธอ ประวัติ : ข้าเกิดขึ้นมาจากแม่ที่เป็นดรายแอด และพ่อที่เป็นพ่อมด ท่านแม่ของข้าเล่าว่า เธอได้เจอมนุษย์เพศชายอายุดูไม่มาก เขาเป็นชายหนุ่มรูปงามในสายตาของเธอ เขาเข้าป่ามาเพื่อหาดอกไม้ชนิดหนึ่ง เธอแอบมองเขาเดินวนไปวนมาในป่ามา 5 วันแล้ว “เขาดูหลงทางมากกว่ามาหาดอกไม้นะ ความอิดโรยเกาะบนหน้าเขาเต็มไปหมดแล้ว” เธอกำลังคิดแบบนั้น แต่แล้วอยู่ๆเขาก็เดินเข้ามาหาและถามเธอว่าจะออกไปจากป่า....? จู่ๆเขาก็ล้มลงในขณะที่ยังพูดไม่จบด้วยซ้ำ เธอจึงต้องช่วยเหลือเขา ดูแลจนเขากลับมามีสติ พอตื่นขึ้นมาได้ก็ร้องไห้โฮ พร่ำเพ้อพูดถึงแม่ของเขา และความกลัวที่จะหลงป่าจนตาย และแน่นอนเธอต้องปลอบให้เขาสงบลง พอสงบลงได้เขาบอกเธอว่า เขาตกหลุมรักแม่ข้าตั้งแต่แรกเจอเลย ตอนเขาหมดสติเขาคิดว่าเขาตายแล้ว ตายไปทั้งๆที่เจอรักแรก แต่ตื่นขึ้นมาและได้รู้ว่าเธอดูแลเขา เขาก็ยิ่งรักเธอ จึงตัดสินใจอยู่ด้วยกัน เมื่อเธอตั้งครรภ์ ไม่นานเขาก็ตายจากไป ข้าอยู่กับท่านแม่และดรายแอดตนอื่นๆช่วยดูแลและสั่งสอนข้า ท่านแม่เล่าว่าข้าวิ่งชนต้นไม้บ่อยๆจนกลัวว่าข้าจะสติไม่ดี แถมยังเก็บเบอร์รีและเห็ดพิษเข้าปาก โชคดีที่ท่านแม่ ตาไวพอๆกับมือของข้า และตอนอายุ 6 ปี ข้าแอบวิ่งเล่นกลางดึก วิ่งหลงไปเกือบจะพ้นเขตป่าแล้ว บังเอิญเจอกับหมีเข้า ท่านแม่ช่วยและดรายแอดตนอื่นๆช่วยไว้ทันแต่ก็ได้รอยแผลที่กลางหลังมา ตอนนั้นข้าจำเหตุการณ์ได้ลางๆ พออายุถึง10ปี ท่านแม่จึงเล่าเรื่องและประวัติท่านพ่อให้ฟังว่า ท่านพ่อมีสายเลือดของผู้วิเศษอยู่ด้วย เนื่องจากท่านย่ามีสายเลือดของผู้วิเศษครึ่งหนึ่ง ส่วนท่านปู่นั้นเป็นแวรี่ เขาเกิดขึ้นมาเป็นลูกชายคนแรก และคนเดียวในครอบครัว แม่ของเขารู้ดีว่าเขาไม่ใช่แวรี่ แม้จะมีสายเลือดเพียงเสี้ยวเดียวจากแม่ เธอจึงบอกและสั่งสอนในเรื่องของผู้วิเศษให้เขาฟังแต่เด็ก จนเขาอายุ 3 ปี พ่อของเขาก็คิดเกิดกลัวบางอย่างขึ้นมา จึงกีดกันและขัดขวางไม่ให้เขาได้เรียนรู้เวทมนตร์ จากทั้งภายนอกและจากแม่แท้ๆ เมื่อเวลาผ่านพ้นเขาเติบโตขึ้นจนอายุ 18 ปี แน่นอนว่าเขาพร้อมแล้วที่จะออกไปเพื่อใช้ชีวิต ตลอดเวลาที่ผ่านมาเขาอยู่กับพ่อ ได้ฝึกและเรียนรู้การเดินทางและใช้ชีวิตในแบบแวรี่มามากพอแล้ว แม่ของเขารับรู้ความคิดของเขาตลอดเวลาว่าเขาต้องการอะไร เธอจึงนัดแนะและแอบใช้เวทมนตร์ครั้งสุดท้ายของเธอ พาเขาไปโลกเวทมนตร์ ครั้งสุดท้ายงั้นหรือ? อาจเป็นเช่นนั้นเพราะพ่อของเขาทำให้เธอไม่เคยได้ใช้เวทมนตร์อีกตั้งแต่เขาเกิด พ่อจับตามองตลอดเวลา และระยะทางที่เธอพาเขามาส่งนั้นห่างไกลจากโลกเวทมนตร์มาก กว่าจะเดินเท้าไปถึงคงใช้เวลาประมาณ 1 เดือนได้เลย และหลังจากส่งลูกชายไป เธอจะอยู่กับสามีได้นานแค่ไหนกันเชียว เธอคิดไว้แค่นั้น เธอรักลูกชายคนนี้มากจริงๆ หลังจากเขาถูกส่งมา ก็ได้ตามหา “คุณแมรี่ กู๊ด” จากสิ่งที่แม่ย้ำแก่เขา เมื่อเจอและได้พูดคุยกัน เขาจึงได้เริ่มต้นชีวิตในโลกเวทมนตร์ เขาเริ่มเรียนรู้จากคุณแมรี่ และเป็นลูกมือที่ร้านขนมแห่งหนึ่ง เขามีความสุขจริงๆ แต่ก็คิดถึงแม่มากพอๆกัน เมื่อเวลาผ่านไป 2 ปี เขาก็ได้รับมอบหมายให้ตามหาดอกไม้ชนิดหนึ่ง ซึ่งแน่นอนเขามั่นใจในฝีมือเดินป่าของเขา จึงเริ่มออกเดินทางเข้าป่าไป เดินหาไปซักพัก เหมือนเขาจะพึ่งรู้ตัว ว่าวิชาเดินป่าของเขาใช้ไม่ได้เลยกับป่าของที่นี่ เขาบ่นพึมพำตลอดทางว่า แย่แล้ว แย่แล้ว ให้ตายสิ ถึงจะบ่นแต่เท้าก็ยังเดินต่อไป พอเล่าจบแล้วท่านแม่ได้ยื่นกระเป๋าหนังเก่าๆใบหนึ่งให้ ภายในบรรจุด้วยเหรียญเล็กน้อยและสมุด2เล่ม เล่มหนึ่งเขียนเกี่ยวกับอาหารที่ดูสวยงามและหวาน มันคือขนม อีกเล่มเขียนเกี่ยวกับสมุนไพรและดอกไม้ในป่า ท่านพ่อวาดรูปสวยจริงๆ จากนั้นท่านแม่เริ่มลองสอนเวทมนตร์แบบง่ายของดรายแอด แต่ข้าทำไม่สำเร็จเลย ทำได้เพียงประกายแสงเปาะแปะในมือชั่วครู่แล้วสลายหายไป ท่านแม่บอกข้าว่า “ไม่ต้องเสียใจ เพราะว่าการสั่งสอนเวทมนตร์ของดรายแอดแก่เจ้า นั้นยังไม่ถูกต้องนัก เจ้าต้องไปเรียนกับพ่อมดแม่มดในเมืองของโลกเวทมนตร์” ดังนั้นข้าจึงทำได้เพียงอ่านสมุดของท่านพ่อ และเดินสำรวจป่ารอบๆที่พักเท่านั้น จนข้าอายุ 13 ปี ในวันเกิด 13 ปีของข้า ท่านแม่ได้มอบชุดคลุมขัดเงา มีดสั้นของท่านพ่อ และแผนที่ใบหนึ่งให้ สีหมึกดูจางมากแล้ว มีที่เดียวที่ข้าพอจะมองเห็นคือ “บ้านของรีเวร่า” ดูไม่ไกลจากที่นี่เท่าไหร่ ข้ามองแผนที่และคิดแบบนั้น ท่านแม่ทำหน้าครุ่นคิดและพูดขึ้นว่า “เดินจากที่นี่ไปยังเขตป่าโลกเวทมนตร์ 30 นาที แล้วเดินเข้าไปยังเมืองอีกนิดหน่อย เจ้าไม่ต้องกังวลแม่จะเดินไปส่งหน้าเขตป่าเองจากนั้นเจ้าก็เดินตรงไปและตรงไป” นิดหน่อยของข้ากับท่านแม่จะเท่ากันไหมนะ ท่านแม่ต้องการให้ข้าเดินทางเพื่อไปเรียนรู้และใช้ชีวิตในแบบผู้วิเศษ เพราะข้านั้นเหมือนผู้วิเศษมากกว่าดรายแอด ก็ได้ข้าจะไปตามความจำนงของท่านแม่ และความฝันของข้าตลอด 3 ปี ข้าอยากเก่งเหมือนท่านแม่ และอยากลิ้มลอง “ขนม” เหมือนในสมุดของท่านพ่อ ข้าจึงได้เริ่มออกเดินทางไปยัง “บ้านของรีเวร่า” คุณเป็นพ่อมดแม่มดสายใด : ไม่เจาะจง สิ่งที่ชอบและไม่ชอบ สิ่งที่ชอบ : ขนม ดอกไม้ ผลไม้ โลหะมันวาว เวทมนตร์ สมุดหรือหนังสือจดบันทึก รูปวาด ดอกไม้ไฟ สิ่งที่ไม่ชอบ : สัตว์และแมลงมีพิษ บึงหรือสระน้ำที่ขุ่นจนมองไม่เห็น คนที่ดูลับๆล่อๆเหมือนโจร สิ่งที่ดูคล้ายหมีตัวใหญ่ อื่น ๆ ที่อยากระบุเพิ่มเติม : ไม่มี ลิงก์ไปยังความคิดเห็น
กระทู้แนะนำ